«Αγαπητή Α.» / “βΖην” – Δέσποινα Ρεκούδη
Αγαπητή Α.,
Πήρα επιτέλους την απόφαση να σου γράψω. Δυστυχώς ξοδεύω λίγο χαρτί, γιατί όσες φορές καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι κάνουμε την ίδια κουβέντα. Νιώθω ότι σου είναι απαραίτητονα επιβεβαιώνεις ξανά και ξανά αυτά που σου λέω. Έτσι, λοιπόν, ελπίζω ότι όλα όσα δεν μπορείς να ακούσεις, τουλάχιστον θα μπορέσεις να τα δεις στην υλική τους διάσταση.
Πρώτα απ’ όλα, θέλω να ξέρεις ότι είμαι καλά και να το πιστέψεις. Οι μέρες μου περνούν όμορφα, επειδή εγώ τις φτιάχνω κατ’ αυτόν τον τρόπο. Απολαμβάνω μια Κυριακή με ταινία και πίτσα στο κρεβάτι εξίσου με μία Τετάρτη που θα τσακωθώ με κάποιον στη δουλειά καιθα γυρίσω απηυδισμένη στο σπίτι. Χαίρομαι που οι μέρες μου είναι ζωντανές και καμία δεν μοιάζει με την προηγούμενη. Δεν έχω πολλά χρήματα, γι’ αυτό ό,τι κι αν αγοράσω είναι ο θησαυρός μου. Δεν πηγαίνω τόσο συχνά ταξίδια κι έτσι, όταν βρίσκομαι στην εξοχή, μυρίζουνπιο έντονα τα λουλούδια. Δεν έχω τηλεόραση και έχω απαλλαγεί από σκουπίδια, τρόμο καιχειραγώγηση. Ακούω και βλέπω πιο καθαρά και πιστεύω με μεγαλύτερη δύναμη. Δεν έχω ζυγαριά και έχω αρχίσει να αγαπώ το σώμα μου. Κι όσο στον απολογισμό μετράω ελλείψεις τόσο πιο πλήρης αισθάνομαι. Έχω περισσότερο χώρο για να παραμερίζω τα περιττά και να βρίσκω αυτά που πραγματικά χρειάζομαι.
Ακόμη, θέλω να ξέρεις ότι σου είμαι ευγνώμων για όσα μου πρόσφερες και μου έμαθες. Εσύ όρισες για μένα που και πώς θα μεγαλώσω, με τι εργαλεία θα ξεκινήσω να ζω, πώς θαχτίσεις τον πρώτο κόσμο γύρω μου, ποιοί άνθρωποι θα με εξουσιάζουν και πόσο καθαρό θα είναι το χώμα που πατάω. Πήρα τον δικό σου δρόμο και μέσα από αυτόν μεγάλωσα και έφτασα να στέκομαι μπροστά σου, χωρίς να μου κρατάς τα χέρια. Στο τέλος, δεν έχει σημασία πόσο με θυμώνουν οι δεδομένες συνθήκες που δημιούργησαν οι επιλογές σου, αλλά πως πλέον ό,τι κι αν μου συμβαίνει το ορίζω εγώ και μόνο εγώ για μένα. Απ’ ότι καταλαβαίνω, αγαπητή Α., η διαφορά μας είναι ότι εσύ διάλεξες τους συμβιβασμούς σου κι εγώ τις επαναστάσεις μου. Μη μου ζητάς, λοιπόν, να μπω στα δικά σου παπούτσια, γιατί θα πληγιάσουν τα πόδια μου και μη λυπάσαι αν με βλέπεις ξυπόλυτη, γιατί έτσι πατάω πιο σταθερά.
Σε παρακαλώ, μην σπεύσεις να βγάλεις γνωμάτευση και να ξεσκονίσεις τις συμβουλές σου. Αρκεί που έφτασες μέχρι εδώ, με το γράμμα ατσαλάκωτο στα χέρια σου.
Θα ήθελα μόνο, όταν ξανακοιταχτούμε στα μάτια, να σε δω να χαίρεσαι για μένα και να με καμαρώνεις. Να έχεις μάθει να με ακούς κι εγώ να μην έχω την ανάγκη να σου το πω.
Μάλλον… έχω πολλά ακόμα να μου μάθω. Ευτυχώς!
Με αγάπη, Ω.
Ειλικρινά δική σας,
Δέλτα Ρο
Δέσποινα Ρεκούδη (Μουσική, Τραγούδι, Υποκριτική) – Βιογραφία