Είδαμε το αφιέρωμα για τα 90 χρόνια από την γέννηση του Κώστα Τσόκλη, στο Ίδρυμα Θεοχαράκη – 7/9-8/11/2020
Από Βασίλη Κοκκώνη
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Τρεις όροφοι γεμάτοι όνειρα, όπου η ταυτότητα του δημιουργού περιπλέκεται με τις λέξεις και τη μουσικότητα τους.
Ο Κώστας Τσόκλης εκτίθεται για να μας ψιθυρίσει, πως η ουσία της δουλειάς του, βρίσκεται σε αδιάσπαστη ενότητα με την ποίηση.
Δημιουργός τέχνης εννοιολογικής από το 1955, όπου με προσήλωση, όραμα, φαντασία και πίστη, επιτυγχάνει να αναδιαμορφώσει το πραγματικό, να εκμαιεύσει το είδωλο από τον καθρέφτη, να ξυπνήσει το νερό που κοιμάται, να λαξεύσει το ταξίδι στον καμβά, να παντρέψει το φως με το σκοτάδι και εντέλει να μας πείσει πως οι διαστάσεις της τέχνης του λειτουργούν ως προβολές του απίθανου στον πάντα λευκό μα έτοιμο να χρωματιστεί καμβά της ψυχής μας.
Μέσα από μία πολυδιάστατη καλλιτεχνική διαδρομή, όπου η ζωγραφική συναντά τις κατασκευές, το assemblage, τις βιντεοπροβολές, τις εγκαταστάσεις και την performance, οδηγούμαστε και εμείς βήμα-βήμα στο παρόν του καλλιτέχνη, όπου 90 χρόνια μετά την γέννησή του δεν παύει να μας εκπλήσσει, νικώντας το χθες, δημιουργώντας το αύριο.
Από την παραστατικότητα της πρώτης νεότητας, φτάνουμε στο σημείο που η φόρμα ξεκολλά από το έργο, για να διαπιστώσουμε πως τέχνη και πραγματικότητα, φως και σκοτάδι γίνονται εμπρός στα μάτια μας ένα.
Ένα πουλί εγκλωβισμένο σε ένα εικονικό περιβάλλον, φτάνει ένα μικρό σύννεφο αποτυπωμένο επάνω στο γυαλί μα διαρκώς επιστρέφει, σε μία τυραννική επανάληψη.
Λίγο κυανό και δυο σύννεφα ριγμένα στη γυάλινη διαύγεια ενός μεταλλικού κουβά και δίπλα του σε έναν δεύτερο, το φεγγάρι.
Το κόκκινο του σταυρού ως αποτύπωμα προαιώνιας καταγραφής χυμένο στη γη, ένα φύλλωμα που κυλά έξω από τον καμβά, δύο πράσινες καρέκλες μοναξιάς που λυγίζουν με τρόπο παράδοξο, μα και η τελευταία του δουλειά που αποτυπώνει την ολοκληρωτικά απελευθερωμένη του πια ωριμότητα ως αθανασία του έρωτα, ως στροφή προς τα πρωτόφαντα πάθη και την απείθαρχη ένωση δίχως περιορισμούς και ηθικές αναστολές. Μελετώντας την συνολική του πορεία και οδεύοντας κατά μήκος της διαδρομής αυτής, σκιαγραφείται η μετάλλαξη, ο πειραματισμός, η καινοτομία, και η διορατικότητα ετούτου του πάντα φρέσκου εφήβου, η αγωνία και ο προβληματισμός, η πειθαρχία και τελικά η λύτρωση.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, “Η τέχνη είναι αχάριστη. Συνήθως γινόμαστε δούλοι της και τότε αυτή, αντίθετα με τις επιδιώξεις μας μας περιφρονεί. Έτσι όμως και τη χαστουκίσεις και την προσβάλεις, τρέχει πίσω σου”.
Κεφάλαιο στη σύγχρονη τέχνη όπου μαζί με πολλούς και σπουδαίους ακόμα καλλιτέχνες, όπως ο Κουνέλης, ο Σαμαράς, ο Τάκης, η Χρύσα, ο Κανιάρης που τόσο τον επηρέασε, ο Κεσσανλής και αρκετοί άλλοι, άφησε την εμβληματική του σφραγίδα αποτυπωμένη με κόκκινο κερί και ευγένεια, στους τοίχους του Ναού της Τέχνης.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ – ΕΚΔΟΣΗΣ
Τάκης Μαυρωτάς
ΒΟΗΘΟΣ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗ
Μαρίνα Μήλιου-Θεοχαράκη
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΕΚΘΕΣΗΣ
Ευαγγελία Ευθυμιάδου
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ
Ειρήνη Αλεξανδράκη
Άννα Πλέσσα
ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
Δημήτρης Σαλταμπάσσης
Μαρίνα Μήλιου-Θεοχαράκη
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΩΝ
Δημοσθένης Κρυστάλης
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΕΡΓΩΝ
Θάλεια Κυμπάρη
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ
Χάρης Παπαδημητρακόπουλος
Μαρίνα Μήλιου-Θεοχαράκη
Χρυσάνθη Κουτσουράκη
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ: 7 Σεπτεμβρίου έως 8 Νοεμβρίου 2020
Βασίλης Κοκκώνης
Βασίλης Κοκκώνης (Ποιητής, Ζωγράφος, Γλύπτης, Κριτικός θεάτρου) – Βιογραφία