Κάλεσμα στη Λευτεριά – Μαρία Παναγιωτίδου
«Εντός των τειχών»
Κάλεσμα στη Λευτεριά
Στης ευλογίας το καμπίσιο ακρογιάλι,
που τρικυμίζει τ’ουρανού το γαλανό,
ένα φθινόπωρο συνάντησα να θάλλει
κι έφτιαξα στέφανο τιμής, φαγεντιανό.
Κίνησα να’ βρω, του Μαγιού το πρώτο αηδόνι
και του Αιγαίου, το ακατάλυτο φιλί.
Του Αναπλιού το ολοχρύσινο κανόνι
και απ’ έναν γέρο του μονιάσματος, μιΆ ευχή.
Μαζί τους βγήκα, σε περίτρανα ανηφόρια,
που’ χουν λουλούδια του Μπουρνόβα για ευωδιές.
Της Σμύρνης τ’άκαφτα και άγια μισοφόρια…
Του Πόντου έχουν, τις πυρρίχιες μελωδιές.
Μούσγωσε η γη και με ρουφήξαν οι στεριές της.
Με βγάλαν μίτο, στον βωμό των αστεριών.
Θυσία φόνισσας,στον πύργο μιας Τεργέστης,
να πλύνω το αίμα,
προαιώνιων Ενετών.
Θηλιάζω στίξεις,για ωκεάνιο φυτίλι.
Μετρέσα μνήμη μιας αλλόκοτης θωριάς,
στη Λαύρα σύρε με, ν’ ανάψω το καμίνι.
Να φέξει η Θράκη, όλη η Κρήτη κι ο Μοριάς!
Να βγει απ’ τα στήθια μου,
της μάνας μου το τάμα
και της ορφάνειας της,
ο τσίγκινος βραχνάς.
Άγριο Ρόδο μου!
Της άνοιξης το θάμα!
Χαίρε! Ω! Χαίρε Λευτεριά!
Μη μας ξεχνάς…
Μαρία Παναγιωτίδου
Συμμετοχή στα πλαίσια του συλλογικού λευκώματος: «Εντός των τειχών» e-musa.gr.