«Απογευματινή στάση»
Η νύχτα έχασε τον δρόμο της
κι έτσι το απόβραδο κάθισε στο τραπέζι μας.
Μαζεύτηκε μεγάλη παρέα,
το ξέφωτο περιορίστηκε
στον κύκλο ενός προβολέα.
Η παράτα δεν χωράει άλλη φυγή,
εδώ στα όρια τα έρμα
η συλλογή συστέλλεται.
Ένα σακίδιο φτενό,
ένα εναπομείναν χέρι κρεμάμενο
και οι διάλογοι που ξέμειναν στο βαγόνι,
ο αυτόχειρας που πρόλαβε την αλλαγή του χρόνου
και ο μηχανοδηγός που πήρε μαζί του δυο ψυχές.
Δεν με πείθουν οι φωνές,
ούτε ο τρόμος του ανθρωπάκου,
ούτε ο δικός μου φόβος.
Πεπεισμένη διαφυλάττω το μικρό αυγό,
της μήτρας το ψήγμα
πως δεν είναι λιγοστό…
Δεν φτάσαμε ποτέ στον προορισμό μας
δεν έληξε η νύχτα αυτή
το ταξίδι ακόμη ξεκινά…
Ευμορφία Καλύβα