Αυτόφωτα μονοπάτια – Χρύσα Μιχαλοπούλου
«Εντός των τειχών»
Αυτόφωτα μονοπάτια
Ο ήλιος με το φεγγάρι μοιράζονται τον ίδιο ουρανό
κάνουν τον ίδιο κύκλο
θέλουν την ίδια συντροφιά χωρίς να τους αγγίζει η μοναξιά
Η ελπίδα πήρε το δρόμο της ψιθυρίζει προσευχές
και σπάνε της φυλακής οι κλειδαριές.
Αιώνιο παράπονο άκου:
οι ολόγιομες μέρες ξορκίζουν τα αφανέρωτα
και το δανδελένιο φως μυρώνει τους κόρφους μας
τα δίσεκτα έτη ξοδεύτηκαν στη θλίψη
ο σταθμάρχης άγγελος όμως βιάζεται να αποδώσει δικαιοσύνη.
Φυσά τρελός άνεμος!
Άνεμος βαρύς, αλλοπαρμένος,
αρπάζει τα σύννεφα
ανακατεύει τα αστέρια αλλά
στεγνώνει και τα δάκρυα.
Προκάλεσε τα εξαπτέρυγα αγιάσματα,
χαμογελούν στα όνειρά μας
και χρυσές χορεύτριες έρχονται δωρίζοντας ευχές.
Λευκές νύχτες, νύμφες αθάνατης νιότης!
Η ώρα επιστρέφει στην άκρη της γης
σταματάει την ερημιά
σκαρφαλώνει στην πλώρη
αυτόφωρη ζωοποιός
και δεν τελεύει το ανθολόγιο.
Σε θυμάμαι
σε γνωρίζω
σε πένθησα
σε μέθυσα
σε ξεγέλασα
σε βαρέθηκα.
Τώρα,
στις όχθες του ειρηνικού κόσμου
αγκαλιάζει ο χρόνος σφαιρικά τη γη.
Χαρίζεται σε χιονιού νυφούλες απαλές
στον ουρανό αυτόφωτο ρολόι.
Χτίζοντας, σχεδιάζοντας
ανοιχτό ήλιο, δροσερές αναμνήσεις
σε αστρόφωτα μονοπάτια.
Χρύσα Μιχαλοπούλου
Συμμετοχή στα πλαίσια του συλλογικού λευκώματος: «Εντός των τειχών» e-musa.gr.