«Δρόμοι του νου»
Αρχαίοι δρόμοι, ασύμμετροι.
Από πέτρα και χώμα καμωμένοι,
από την Αθήνα ξεκινούν και
την Ιερή Ελιά διαβαίνουν,
για να φτάσουν στους χρησμούς
στα Ελευσίνια μυστήρια!
Εκεί που συναντιούνται
οι καινούριοι με τους παλιούς πολιτισμούς.
Το κάρο τρέμει ολάκερο,
το μουλάρι παραπαίει από το βάρος
κι από τον ήλιο.
Κάθε ταξιδευτής κι ένα γρίφο κουβαλά.
Άλλοι πεζοί κι άλλοι πάνω σε ζώα
προσπαθούν να φτάσουν στο ναό
της Δήμητρας..
Εκεί που όλη η θεωρία της δύναμης
του πνεύματος και της ύλης
δημιουργεί σταθμό στην εξέλιξη.
Μόνο ο Πλάτωνας κρατεί τα κλειδιά
του νου και της ύπαρξης,
αυτός δια του αλληγορικού λόγου
Θεοποιεί τον άνθρωπο…
Μα ποιος τον καταλαβαίνει;
Εγώ όμως ψάχνω εσένα…
Και να, σε βλέπω μέσα στον
ελαιώνα της προδοσίας,
να κάθεσαι πάνω σ ένα θρόνο
που είναι φτιαγμένος
από του Σταυρού τα καρφιά.
Κι από εκεί να μετράς πόσοι
ήταν οι Ιούδες που μοιράστηκαν
τ΄ αργύρια για να προδώσουν την άνοιξη
και να πουν ότι αυτή ήταν η υπεύθυνη
που χάθηκε το γέλιο και η αγάπη.
Τότε που ελευθερώθηκαν οι καταιγίδες
και αυτές άρχισαν να σπέρνουν
τον θάνατο στη φύση.
Εκεί που πήγε να γεννηθεί η νέα ζωή
να σβήσει αύτανδρη και να χαθούν
μέσα από φωτιές, δέντρα, χορτάρια,
έντομα, ζώα και πουλιά,
να σταματήσει η εξέλιξη.
Τώρα το μόνο που απόμεινε
είναι στάχτες παντού.
Τι μένει για συνέχεια;
Τι φταίει που με πότισαν με το ψέμα
και μ΄ έριξαν μέσα σε χαμένους
χρόνους και εποχές για να πορευτώ;
Φόρτωσα πάνω σ ένα ιπτάμενο
καράβι φαντασίας, όλα μου
τα χαμένα όνειρα,
θεωρίες συνεύρεσης, όρκους αγάπης,
έκανα σημαία το κάρμα σου και το άφησα
να με παρασύρει μέσα σε μια
διαρκή άνοιξη.
Μα κλέψανε την εποχή
και μαζί κι εσένα.
Κι έμειναν λειψοί οι μήνες,
χάθηκε η άνοιξη στα σκοτάδια του Άδη…
Και εγώ χαμένος
με τον χειμώνα στην καρδιά
και χιόνια στα μαλλιά μου, προσμένω
ακόμα να κρεμαστούν οι Ιούδες
στον ελαιώνα της λήθης..