«Ενός λεπτού σιγή» / “βΖην” – Δέσποινα Ρεκούδη
Ενός λεπτού σιγή για τα αδικοχαμένα μαθήματα,
που δεν θα είναι πια ούτε “επιλογής”
για όλα τα βιβλία που θα καταλήξουν, στην καλύτερη περίπτωση,
στα τελευταία ντέξιον ενός τυπογραφείου
και στη χειρότερη, σε κάποια χωματερή δίπλα από μπανανόφλουδες
για όλα τα σκιτσάκια που θα κρυφτούν στο δεύτερο συρτάρι
για όλα τα πιάνο που θα στολιστούν με σεμεδάκια
για όλες τις κιθάρες που θα κατέβουν στην αποθήκη
για όλες τις μουσικές που θα ακουστούν κάτω από τα μαξιλάρια
για όλες τις αφίσες στο προσκέφαλο
για όλες εκείνες τις πρωτόλειες “Αφροδίτες της Μήλου” από παιδικές πλαστελίνες
για όλες τις σχολικές παραστάσεις
για τα αμφιθέατρα που θα φιλοξενούν μόνο ημερίδες
για τις εκδρομές στα μουσεία που “δεν θα προλάβουν να γίνουν”
για τις φιλαρμονικές που θα λείψουν από τις παρελάσεις
για όλα τα στιχάκια στα λευκώματα
για όλες τις διδακτικές ώρες που αφιερώθηκαν σε πρόβες τζενεράλε
για την πρώτη ακουαρέλα που σκονίζεται στο πατάρι
για τις νότες που παραφώνησαν στο πρώτο άγγιγμα του μικροφώνου
για όλες τις νερομπογιές, τις τέμπερες, τα πινέλα και τις λερωμένες μπλούζες
για όλα τα πεντάγραμμα τετράδια, τις μελόντικες και τις παρτιτούρες των εφηβικών “χιτ”
για όλα τα χρωματιστά γκοφρέ χαρτιά
για τις περίεργες, ακατανόητες στιχομυθίες του Ξενόπουλου
για την καθηγήτρια των Αρχαίων που έκανε τις προθέσεις ποιηματάκι
για την κυρία Φανή που μου έμαθε τα λόγια του Αριστοφάνη
για τον κύριο της χορωδίας, που ξεχνάω το όνομά του, αλλά θυμάμαι τα χέρια του
και τη φωνή του να χάνεται ανάμεσα στη διαπασών των επτάχρονων παιδιών
για τον κύριο Διονύση που μία φορά με έπεισε ότι μπορώ να ζωγραφίσω
για τον κύριο Νίκο με τα καλλιτεχνικά του μαθηματικά και τα κάδρα δίπλα από τις εξισώσεις
για την κυρία Γιοβάννα που μου έδειξε πώς να βάζω τις νότες στη σειρά και πώς να τις ταιριάξω στα δάχτυλά μου
για τον Γεράσιμο που με έκανε να ακούσω τη μουσική στη “Σονάτα του Σεληνόφωτος”
για την Κατερίνα που με έμαθε να μιλώ με το σώμα και να επιμένω με την καρδιά μου
για τον αυστηρό φιλόλογο, που στο τέλος της παράστασης μου είπε “κάν’ το!”
και του είπα “Το έκανα”
και μου είπε “Μπράβο!”
και το εννοούσε
για αυτόν που ντράπηκε και έμεινε πίσω από τη κουίντα
για εκείνη που πάντα έβγαινε μπροστά και τραγουδούσε
και για αυτόν που πάντα βοηθούσε με τα καλώδια
για όποιον ανυπομονούσε για την τρίτη ώρα της Πέμπτης
και τελικά πήρε 20 στο τετράμηνο
για όσους έχουν τις εφηβικές παρτιτούρες πάνω από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ
για όσους κρατήσαν την κασετίνα με τις ξυλομπογιές
και τις σχολικές βιντεοκασέτες
κι ας κάνει η εικόνα παρεμβολές.
Για όλους τους καλλιτέχνες που γέννησε η ακμή και σκοτώνει η παρακμή.
Ειλικρινά δική σας,
Δέλτα Ρο
Μικρές επισημάνσεις:
“Η Δέσποινα Ρεκούδη δραματουργεί παραληρώντας μ’ ένα ακορντεόν στην αγκαλιά!!!
Αναθυμιέται και βγάζει κραυγή και από πλήκτρο σε πλήκτρο την κάνει τραγούδι.
Κλαυθμωνεί για ό,τι υπήρξε, είναι, θα ρθει, μα απ’ τις σχισμές αφήνει τον άνεμο να χαρίζει ανάσες.
Η Δέσποινα Ρεκούδη, μ’ όλα τα νιάτα της, καταμεσής ορυμαγδών, κλαυσίγελη άδει,ηθοποιεί, ευλαλεί.
Έτσι βλασταίνουν ελπίδες… Εύγε!!!”
Αντώνης Σαμιωτάκης
Δέσποινα Ρεκούδη (Μουσική, Τραγούδι, Υποκριτική) – Βιογραφία