«Η γηραιά Κυρία»

Και αυτή η έρπουσα κάτω απ’ τα πέλματα του χρόνου γηραιά κυρία,

η κατά πάσα πιθανότητα μνηστή του τέρατος,

με την μεγάλη μαύρη δαντέλα γύρω απ’ τη φαντασία,

και το κυρτό της παπούτσι γεμάτο ακάνθους

και ιστορίες για μαγεμένους βατράχους και νούφαρα δερβίσηδες,

η γηραιά κυρία, η νεκρή μας μητέρα,

με μια δαγκωνιά παραδείσου στο στόμα,

διαφυλάσσει την πρότερη πειθαρχία των ουρανών,

Ιχνογραφεί το savoir vivre των νεκρών,

την πίστη στη συζυγική κλίνη,

την πάντα αμόλυντη από άνθρωπο και έρωτα,

διαφυλάσσει την ορθή διαγωγή των στειρωμένων παιδιών της,

αυτή, η ανυπόταχτη σκύλα,

η πάντα ανελέητη απέναντι στην ευτυχία,

με ένα κόκαλο στο στόμα γαυγίζει αμυντικά στη σελήνη,

με ένα ανέλπιδο όνειρο για φυλαχτό επιτίθεται στη μοναξιά,

με ένα ανείπωτο τραγούδι χαρακώνει την γαλήνη,

με έναν φόνο ανερμήνευτο κατακεραυνώνει την άρχουσα τάξη,

με ένα παιδί στην αγκαλιά τυφλό επιτίθεται στο φως,

με ολοκληρωτική άγνοια προσγειώνεται στη ζωή.

Αυτή, η γηραιά κυρία.

Η κόρη του κανενός, η μνηστή του τίποτα.

Βασίλης Κοκκώνης (Ποιητής, Ζωγράφος, Γλύπτης, Κριτικός θεάτρου) – Βιογραφία

e-musa.gr