Η λέξη

Με το στόμα ανοιχτό κοιτούμε οι ανόητοι τον ωκεανό να πλησιάζει επικίνδυνα,

λες και θα τον καταπιούμε και ζωτικός χώρος μέσα μας θα περισσέψει,

για να εκκολάψουμε τα νεογνά από τις φωλιές των άστρων,

να φιλοξενήσουμε το παράλογο χτυποκάρδι ενός από ημέρες νεκρού σώματος,

να καταδεχτούμε τα ασήμαντα δώρα ενός αδιάφορου θεού,

να στρώσουμε με σεντόνια λινά ένα στρώμα παραγεμισμένο με στίχους και λυγμούς,

για τους πένητες του Γαλαξία,

να βάλουμε στηρίγματα στο μαλακό χώμα των σωθικών μας,

για να ανέβει ψηλά και να ανθίσει αγέρωχη, πανέμορφη και τόσο οξυδερκής,

η ανθρώπινη βλακεία.

Κι έπειτα όταν μας σκεπάσει τελικά το νερό

και με δυο αυτοσχέδιους σωλήνες μόλις που καταφέρνουμε να αναπνεύσουμε,

να σκεφτούμε πόσο είμαστε τυχεροί που ακόμα αναπνέουμε,

πόσο έξυπνοι που βρήκαμε τρόπο να επιβιώσουμε,

πόσο ευτυχώς συγκαταβατικοί που έστω μισοπνιγμένοι ακόμα ονειρευόμαστε,

πόσο επαναστάτες που ζώντας στο σκοτάδι,

προετοιμάζουμε την επανάσταση του ενός κεριού,

πόσο ζωντανοί, που για να κοιμηθούμε ο παπάς κάνει ευχέλαιο

και με χλιαρούς ψαλμούς ραντίζει τα φέρετρά μας,

πόσο ελεύθεροι, που δίχως κόστος μπορούμε πίσω από πόρτες και παράθυρα σφαλιστά,

να εκφέρουμε ακόμα την λέξη ελευθερία.

Συμμετοχή στα πλαίσια του συλλογικού λευκώματος: «Εντός των τειχών» e-musa.gr.

Βασίλης Κοκκώνης (Ποιητής, Ζωγράφος, Γλύπτης, Κριτικός θεάτρου) – Βιογραφία

Η λέξη - Βασίλης Κοκκώνης - «Εντός των τειχών»