«Λελέβω σε»
Τι είν’ αυτή η φλόγα
που καίει το αίμα;
Τι είναι αυτή η ορμή
που κλέβει τα πόδια;
Χορδές πάνω σε ξύλο προαιώνιο.
Λύρα απ’ την άκρη του άχρονου,
αγκαλιάζει καρδιές.
Χέρια που κόβουν τον αγέρα
στην άκρη του ορίζοντα.
Αναστορώ τον Πόντο μ’
Πόντος κι αγάπη
φωτιά κι αέρας
ανασταίνονται στο δοξάρι.
Ζουκούνες και πυρίχιος.
Πόση περφάνεια να χωρέσει
στο στήθος!
Πόσο δάκρυ να ρίξει
η Σουμελά!
Πάντα ένα μαύρο μαντήλι
θα κρατά το κεφάλι,
μέχρι δικαίωσης.
Πάντα ένα μαχαίρι
θα ζώνει τις καρδιές.
Όσο αίμα κι αν χύθηκε,
δεν μπόρεσε ν’ αλλάξει
χρώμα στο μαύρο.
Όσες χορδές κι αν τάνυσαν,
ο καημός δεν ξοδιέται.
Τράνυνε η αγάπη.
Όλγα Π. Αχειμάστου