«Μια νιότη αχαλίνωτη»
…τί βραδιά κι αυτή…!
Χάθηκαν όλα τα τραγούδια
σε μια δύση…
Μικρό κορίτσι,
που ευώδιαζες ποτάμια
και γέλαγες φωτιές,
τρεμοσαλεύοντας σαν φως
μπρος στου στοχευτή τον τοίχο.
Σαν φίλημα θαρρείς σ’ απόχη!
Μια νιότη αχαλίνωτη,
που ‘ψαχνε τράνεμα
σε φειδωλά πουκάμισα εραστών.
Αυτών, που εκτέλεσαν
το ουράνιο τόξο,
για να τα’ί’σουν φιλιά πεινασμένα
κι ουρανούς κάτοπτρα,
μιας σακατεμένης ηδονής…
Μαρία Παναγιωτίδου