«Σαββατιανό απόγευμα» / Ρώγες σταφύλι, λόγια στα χείλη
Αυτά τα γλυκά καλοκαίρια με τα κίτρινα βατραχοπέδιλα και τη μπλε μάσκα για την εξερεύνηση των βυθών, ανεπιστρεπτί πέρασαν. Τα κοχύλια που μαζεύαμε για τις γυάλες της σάλας πάλιωσαν. Τα χελιδόνια δεν φτάνουν πια μέχρι το σπίτι μας. Ο κήπος μας θυσιάστηκε προς χάριν της “πρόοδος”.
Αυτή η ξεκάθαρη εναλλαγή, άνοιξης καλοκαιριού με το γλυκό αεράκι, κλείδωσαν στο ντουλαπάκι των παιδικών αναμνήσεων, μαζί με τις βαμβακερές ζακετούλες με τ’ ανάγλυφα κεντημένα μπουκετάκια από μεταξωτή κλωστή. Μόνο κάτι απογεύματα, να, σαν τώρα, που αυτός ο γλυκός αποχωρισμός της μέρας ζωγραφίζεται με ροζ απ’ τις μικρές διαφυγές του ορίζοντα, η γλύκα των παιδικών διακοπών ξανάρχεται, με την θύμηση της γεύσης του παγωτού μηχανής.
Σκέφτεσαι: “πού να πήγε τάχα όλη αυτή η χαρά;”
Σε ποιον να πεις ότι το πιο χαρούμενο παιχνίδι ήταν το “Πινακωτή Πινακωτή, από τ’ άλλο μου τ’ αυτί…”, και το “Βασιλιά βασιλιά με τα 12 σπαθιά…”. Τι ασύγκριτη ευτυχία!!! Τι ν’ αφήσει στις ψυχές το farmville και το pets saga(;;;). Τότε τα σκυλιά της γειτονιάς δεν φάνταζαν φυλακισμένοι κατάδικοι σε μπαλκόνια και ταράτσες, με μοναδικό καταφύγιο την εγκατάσταση του ηλιακού.
Αυτή η κούραση της μέρας και η προσμονή της ενηλικίωσης, ήταν κλειδί για την ελευθερία, ή εις μάτην φορώ τα καλά μου;
Το σκίρτημα της παιδικής καρδιάς, η αναμονή της πρώτης αγάπης, η ανάγκη για δόσιμο σφραγίζουν βαθειά ένα πολύχρωμο συναίσθημα. Το συναίσθημα λίγο πριν το πέταγμα. Το πέταγμα το τοτινό, στο τώρα, στο εκεί…
εκεί, που το ροζ του ορίζοντα γίνεται μαβί της πρώτης ώρας στην ανατολή της νύχτας.
Όλγα Π. Αχειμάστου