«Χαιρετισμός» / “βΖην” – Δέσποινα Ρεκούδη
Δεν ξέρεις πώς είναι αυτό το “δεν ξέρω τι μου ξημερώνει αύριο”.
Γιατί εσύ δεν το επέλεξες, σαν κι εμένα.
Εγώ το πήρα απόφαση. Οκ, αυτό είναι, θα ζήσω με αυτό.
Δεν γινόταν αλλιώς, έπρεπε η ζωή μου να χτιστεί γύρω από αυτό, από την επισφάλεια του επαγγέλματος που λένε.
Λίγο το αγάπησα δεν σου κρύβω. Vivere pericolosamente και τέτοια.
“Άδραξε τη μέρα” το ονόμασα το “μετράω τα δίευρα για να ζήσω”.
Tο ζω σαν αληθινός καλλιτέχνης.
Τρέξιμο στις ακροάσεις, συνέχεια με το κινητό στο χέρι μήπως ανέβει καμιά αγγελία και δώσ’ του βιογραφικά version 1, version 2, αναθεώρηση, βελτιστοποίηση και πάλι google αναζητήσεις και πάλι απ΄ την αρχή. Δεν είχα φωτογραφία για το βιογραφικό. Μια φίλη φωτογράφος μου είπε ότι δεν κάνει πορτραίτα. Ο μπαμπάς μου, μου πήρε δώρο μία φωτογραφική στα γεννέθλια – κάτσε να κάνω εξάσκηση, στα δύσκολα να το ρίξω εκεί- αλλά μετά δεν είχα ποιόν να με βγάλει και έτσι είπα στη μάνα μου. Με φωτογράφησε και μου φαινόμουν τόσο άσχημη. Α, έτσι είναι οι καλλιτέχνες κοπελιά. Αποδέχτηκα την ανασφάλεια.
Ανασφάλεια και επισφάλεια, λίγο βαρύ.
Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι αυτά τα δύο τα αποδέχτηκα και πήγα παρακάτω, αλλά δεν “πουλούσε” το βιογραφικό μου, λέει, κι έτσι ξεκίνησα ninjutsu. Αυτό δεν το έχει κάνει κανείς, μετά θα με θέλουν δεν μπορεί. Τραυματίστηκε ο δάσκαλος! Μα τω Θεώ, εγώ μια χαρά και τραυματίστηκε ο δάσκαλος! Δεν μπορώ, εγώ με τον δάσκαλο δένομαι, δεν αλλάζω. Πόσες φορές είπα “εγώ”; Πφφ… πάει κι αυτό, τέλος. Μετά δεν είχα λεφτά για σεμινάρια και πέρα από τα λεφτά θα πήγαινα σε έναν σκηνοθέτη να τα σκάσω για να πω “έκανα παράσταση”; Τι είναι αυτά;
Δεν βγαίνει έτσι, πρέπει να χτίσω βιογραφικό. Ξεκίνησα ωδείο, έπιασα και πρωινή δουλειά για να πληρώνω το ωδείο. Έκατσα δύο – δυόμιση χρόνια στη δουλειά, το ωδείο μια χαρά προχωρούσε, αλλά το θέατρο με ξέχασε.
Φτου σου, πάμε πάλι.
Άφησα τη δουλειά και πάλι στο ψάξιμο και πάλι δεν έβρισκα και πάλι δουλειά και πάλι και πάλι… Ώσπου κατάλαβα ότι κάπως έτσι θα πάει από δω και πέρα. Μην ψαρώνεις, όλα καλά. Αλλά ήρθε αυτή η καραντίνα και μας ξέκανε ρε φίλε! Χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια. Απελπίστηκα. Ε, όχι δεν μπορεί να πάει έτσι και τελικά κατέληξα: δεν μπορώ να ζήσω με αυτό. Ε, και διαλύθηκαν όλα. Ούτε θέατρο μπορώ να δω, ούτε μουσική να ακούσω, ούτε να μελετήσω, ούτε τίποτα. Θέλω μια σκηνή να ανέβω πάνω και να πληρώνουν για να με βλέπουν. Ναι, ακριβώς έτσι, εγωιστικά, γιατί αγώνας – αγώνας, αλλά κάποια στιγμή έρχονται και τα αποτελέσματα. Ε, που ‘ν’ τα, τα ρημάδια; Πού είναι; Για ποιό πράγμα εξασκούμαι;
Για self tapes, κατ΄οίκον φωτογραφήσεις και χάλια βίντεο από το κινητό που θα βαφτιστούν “μικρού μήκους”; Η για δίσκους που θα ηχογραφήσω με μικρόφωνο των 80 ευρώ; Γιατί ούτε αυτά δεν έχω για να πάω να το αγοράσω! Δεν μπορώ ρε συ, κάθομαι μπροστά από το αρμόνιο και λέω “ε και;”. Πες ότι μελετάω και παίρνω και πτυχίο και απ’ όλα. Και; Α, και μετά θα μπορώ να βγαίνω στις πορείες και να παίζω καλαματιανά και να χορεύουν από κάτω συρτάκι και να μου ζητάνε την “πριγκιπέσα” για να ρίξουν μια ζεϊμπεκιά και να γραφτώ στο σωματείο μου, βεβαίως βεβαίως, γιατί έτσι γίνονται οι αγώνες. Ξέρεις, αυτοί που λέγαμε, οι “χωρίς αποτέλεσμα”.
Στην πλώρη ακουμπισμένος, ένας διά-φα-νος…
Καλά, δεν φταίει το σωματείο. Εγώ φταίω που με χαλάει ότι το μόνο που προβάρω είναι “10 φέτες γαλοπούλα καπνιστή παρακαλώ”, “Θα ήθελα γαλοπούλα καπνιστή, 10 φέτες”, “Καπνιστή γαλοπούλα 10 φέτες”. Γιατί; Αφού είπαμε επισφάλεια στο δεξί, ανασφάλεια στο αριστερό και εμπρός μαρς. Εμπρός στον αγώνα, φίλες και φίλοι, στην ατελείωτη βιοπάλη που ποτέ δεν βλέπεις φως, αλλά μπορείς να πουλήσεις την κακομοιριά σου, την επανάστασή σου, την αφραγκιά σου. Να τα πουλήσεις για ηθική ικανοποίηση, όχι για λεφτά. Ποιά λεφτά; Λεφτά δεν θα πάρεις, αυτό το εδραιώσαμε, πάει.
Μωρέ λες όλο αυτό να το κάνω βίντεο; Θα πάρω likes; Θα με δει κανένας σκηνοθέτης από σπόντα; Είναι πρωτότυπο αυτό ή με πρόλαβε κάποιος άλλος; Γιατί συνήθως με προλαβαίνουν και μετά λένε “α, ναι είναι παλιό αυτό το έχω δει”. Και εννοείται πάντα με ανασφάλεια καταλήγω: ε κάποιος θα το έχει κάνει, θα φανώ χαζή, πάλι μια τρύπα στο νερό, χάσιμο χρόνου.
Με την Καραντίνα σας έγινε η ζωή μου χάσιμο χρόνου ρε γαμώτο!
Χάσιμο χρόνου. Και στα θέατρα πήγαμε και ζωγραφιστήκαμε και βγάλαμε φωτογραφίες και hashtag και μαζέψαμε καρδιές για να τις πετάξουμε στα μούτρα του συστήματος, αλλά πώς θα ζήσουμε δεν μου λέει κανείς. Πώς θα ζήσουμε;
Έστησα τη φωτογραφική στο παράθυρο, γιατί σε αυτά τα πενήντα τετραγωνικά είναι το μόνο σημείο με το κατάλληλο ύψος, το οποίο βέβαια δεν έχει σωστό φόντο για self tapes κι έτσι με βλέπει όλη η γειτονιά γιατί είμαι στο πρώτο όροφο. Τουλάχιστον υπάρχει μία πιθανότητα να με δει κάποιος. Άμα θέλετε self tapes θα έχετε και τις κατσαρόλες μου και τα πορτοκάλια μου, αλλιώς να μου δώσετε λεφτά για προβολάκι και τρίποδο. Θα βλέπετε τα νευρικά μου χέρια, γιατί έτσι είμαι εγώ, περιγραφική, νευρική, γραφική και με χαρακτηρίζω. Θέλω να τύχω της ευμένειάς σας και να σας ψαρώσω με τα ελληνικά μου για να πείτε “Ω, αυτή είναι καλλιεργημένη, πολύ καλή” και τέτοια και να χτίσετε μια παράσταση πάνω μου και να ξεπουλήσουμε, να γίνονται ουρές για τα εισιτήρια. Να γίνουμε πλούσιοι κι ας μη βγάλουμε λεφτά.
Και να φανταστείς, σκέφτηκα ότι αυτό είναι ένα καλό κείμενο για να συστηθώ!
Κι έτσι λοιπόν, τόσο γυμνή και περήφανη, στέκομαι στην οθόνη σου και σε κοιτάζω με βλέμμα ευθύ, αυτό που δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα. Να ξέρεις, ακόμα χρειάζομαι την ανταπόδοσή σου, καθώς επιμένω να χαμογελώ.
Έτσι κι αλλιώς, τι έχουμε να χάσουμε;
Ειλικρινά δική σας,
Δέλτα Ρο
Δέσποινα Ρεκούδη (Μουσική, Τραγούδι, Υποκριτική) – Βιογραφία