Όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα – Αλέξανδρος Δαμουλιάνος
Προσεγγιστική ματιά της Όλγα Αχειμάστου
Προσεγγιστική ματιά σ’ «Όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα» του Αλέξανδρου Δαμουλιάνου από την Όλγα Αχειμάστου
Η “συγγνώμη” και το “ευχαριστώ” χάνουν ή ανακτούν την αξία τους όταν τ’ αποφασίσουν τα χείλη από τα οποία προφέρονται.
Κάποιοι άνθρωποι που είναι εκ φύσεως δυστυχισμένοι αντλούν δύναμη απ΄ την οδύνη που προκαλούν στους άλλους κι απ΄ την ψευδαίσθηση που τους προκαλούν ότι εξαρτώνται πλήρως απ΄ αυτους.
Ο συγγραφέας Αλέξανδρος Δαμουλιάνος ή αλλιώς Σέργιος Αρωνιάδης ή Ορέστης Σαγκέρης ή ίσως ίσως και Κωνσταντίνος Βάκας μπορεί και Ξενοφάνης, άριστος κάτοχος της Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας, βουτά τα δάχτυλά του στο μελάνι των εκατοντάδων ζωών που έχει βιώσει και συναισθανόμενος ότι έχει την δύναμη να μάθει στους ανθρώπους πολλά, γράφει. Τι λέω γράφει, ανακινεί την σκόνη των ψυχών του, την ανταριάζει κι όταν το φως πέφτει πάνω στην υγρασία των ματιών που έχει προκαλέσει και τον κουρνιαχτό της ψυχής τότε, τότε ζωγραφίζεται ένα ουράνιο τόξο συναισθημάτων, αποκαλύψεων του χαρακτήρα, πάλης του κακού και του καλού μέσα του, μέσα μας, μέσα στον καθένα. Αναλαμβάνει και καταγράφει τα όνειρα του καθένα μας, σίγουρος ότι τα έχει ακούσει, με ιδιαίτερη ευαισθησία αλλά και ρεαλισμό. Απλά και καθημερινά θέματα που μαζεμένα όμως αλλάζουν τόσο πολύ την ζωή του συνόλου αλλάζοντας πρώτα του ενός. Οι ήρωες μιλούν οι ίδιοι για τα προβλήματά τους είτε με λόγια είτε με τις σκέψεις τους, είτε με τις πράξεις τους -τις περισσότερες φορές. Χωρίς να υπερβαίνει τα γενικά όρια του σεβασμού και της ευπρέπειας αναφέρεται στις ερωτικές σκηνές με πολύ σεβασμό και υπερτερώντας η αγάπη της πράξης του έρωτα. Κι αυτό είναι γνώρισμα του συγγραφέα να μην υπερβαίνει τα όρια και να μην χάνει ταυτόχρονα από την περιγραφή (κινηματογραφικά) του έρωτα όταν αυτός ενώνεται με την αγάπη. ‘Ισως γατί η επιτυχής ενασχόλησή του με την ταινία μικρού μήκους ήταν από τις πρώτες του προσεγγίσεις. Και σ’ αυτό το 9ο του βιβλίο προσέγγισε το διήγημα με τόση αγαπητική πένα.
Τα αστέρια γι’ αυτόν, για μένα, για όλους, δεν φοβήθηκαν ποτέ το ξημέρωμα γιατί έτσι κάνουν τ’ αστέρια πάντα. Τ’ αστέρια είναι φτιαγμένα γι’ αυτό. Για να διαψεύδουν τους ανθρώπινους φόβους μη τυχόν και.
Ένα βιβλίο που διαβάζεται μονορούφι και σε κάθε του στροφή βρίσκεις και κάτι -για να μην πω πολλά – που κι εσύ έχεις ζήσει, έχεις σκεφθεί, έχεις κλάψει, έχεις γελάσει, δεν έχεις σκεφθεί κι όμως ανάβει σαν λάμπα και σου δίνει εξηγήσεις, τις φαεινές που δεν είχες σκεφθεί. Βρίσκεις ένα εαυτό που είσαι, που θα μπορούσες να είσαι, που… Βρίσκεις χίλιους λόγους να θυμώσεις με σένα, με τους άλλους, να διαπιστώσεις ότι αυτή η ιδέα που είχες και κατηγόρησες κάποιον μπορεί και να μην είναι έτσι, να τον αδίκησες άθελά σου και να έχτισες ένα ψεύτικο εγώ προς χάριν αυτού του (ίσως) μη αληθινού σεναρίου. Βρίσκεις χίλιους λόγους να αισθάνεσαι χαρούμενος, ευχαριστημένος και να παίρνεις τεράστιο θάρρος για να σχεδιάζεις κάτι άλλο, διαφορετικό από το προηγούμενο. Βρίσκεις ένα λόγο να νοιώσεις τυχερός, ευγνωμοσύνη, καλοσύνη. Μπορεί και να νοιώσεις σπρωξιά για τη συγγνώμη.
Τέσσερις ιστορίες με κοινό παρονομαστή την ανθρωπιά, την ζωή και τον λυτρωτικό πόνο. Υπέροχα σπονδυλωτές ιστορίες με το ίδιο τέλος της ελπίδας σε ζωές που φανερώνουν ότι είμαστε όλοι ίδιοι μαθητές στην ίδια σχολή ζωή. Άλλος πολύ, άλλος λίγο. Γραμμένες από έναν άντρα με πολύ θηλυκό τρόπο σκέψης και κρίσης και με ένα απαράμιλλα γλυκό τρόπο να φέρνει τη δικαίωση εκεί που περιμένεις το αντίθετο. Χωρίς μελούρες, παρόλες τις πονετικές απώλειες αλλά με πολλούς λόγους να θελήσεις να λυγίσεις και να γίνεις ένα με την Ρενάτα, τον Κωστάκη, το Νίκο, την κυρία Γκάζα, τον Έγκελς, τον Ξενοφάνη, τα γαλλικά τραγούδια και την Γαλάνη. Όλους και εναλλασσόμενα τους ρόλους. Αγκαλιασμένο με ψυχικές προεκτάσεις και ανθρώπινες προσεγγίσεις.
Κι εκεί κάπου στον πεντοζάλη του Δαμάνου για τον αδελφό του άφησα τον λυγμό να μου τραντάξει το στήθος και τα μάτια θόλωσαν. Ήμουν κι εγώ ο Ξενοφών Δαμάνος που ορφάνεψα ξαφνικά από αδελφό και πατέρα και και και…
Αυτό το βιβλίο αφήνει μια γεύση που εσύ αποφασίζεις τι θα είναι. Διάβασέ το.
Όλγα Αχειμάστου
«Όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα» Αλέξανδρος Δαμουλιάνος Εκδόσεις Πνοή
«Όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα» είναι ο τίτλος της συλλογής διηγημάτων του Αλέξανδρου Δαμουλιάνου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή. Μετά το επικό παραμύθι «Τα επτά βασίλεια της Ελευθερίας» ο Αλέξανδρος Δαμουλιάνος μας δίνει πάλι από τις εκδόσεις Πνοή τα διηγήματά του με γενικό τίτλο «Όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα».
Οπισθόφυλλο
Τέσσερις ιστορίες. Τέσσερις βαθιές βουτιές, με μία μόνο ανάσα, στον ψυχισμό μας, όπου συναντάμε όλες τις χάρες του κόσμου τούτου μα και τους χειρότερους εφιάλτες του. Τέσσερις άνθρωποι αποδεικνύουν με τις ζωές τους πως υπάρχουν αστέρια που δεν φοβούνται το ξημέρωμα.
Βιογραφικό
Ο Αλέξανδρος Δαμουλιάνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990. Είναι απόφοιτος του τμήματος φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.Το 2007, στο πρώτο διεθνές φεστιβάλ Αθηνών, «EMOTION PICTURES – Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία», προβλήθηκε η μικρού μήκους ταινία με τίτλο «Θεός στον ορίζοντα», δικού του σεναρίου και σκηνοθεσίας Λένας Βουδούρη, η οποία ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού. Το 2010 συμμετείχε στο διεθνές συνέδριο TEDx Athens 2010. Αρθρογραφεί στους «ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ» και στο «envivlio». Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές, ένα παιδικό παραμύθι καθώς και ένα ανάγνωσμα για εφήβους και ενήλικες. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει βραβευτεί από τον Όμιλο για την Unesco Δήμου Αμαρουσίου Περιφέρειας Αττικής με έπαινο για το σύνολο της δουλειάς του. Το «Όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα» είναι το ένατο βιβλίο του και το δεύτερο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πνοή.
Τίτλος: Όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα
Συγγραφέας: Αλέξανδρος Δαμουλιάνος
Σελ. 230
ΙSBN 978-618-5307-47-9
Ημερ. κυκλοφορίας 9/2018