«Η μόνη μου λύτρωσις» - Φιλαρέτη Βυζαντίου

«Η μόνη μου λύτρωσις»

Σκέφτομαι τότε
που ήμουν θάλασσα.
Ξέρεις τί είναι να αναπνέεις κύματα
να βαδίζεις τρικυμίες
να ονειρεύεσαι ιωδιούχα αγάλματα
να αναδεύεις βυθούς
για ένα μαργαριτάρι αγάπης;

Μου λείπω.
Με έχασα.
Πώς να πιστέψω
ότι με κάνανε ξεροπόταμο.
Κι όλα τα παρασέρνω
τους χειμώνες
κι όλα τα καίω στη δίψα
τα καλοκαίρια.
Και δεν αντέχω τις καλαμιές
με την ακινησία
και τη μυρωδιά του σάπιου.

Σκέφτομαι τότε
πως αν είχα
λίγο θυμό και λίγη αστραπή
στις άδειες τσέπες μου
θα άλλαζα τη μοίρα.
Αλλάζει άραγε;
Ή είναι κι αυτή μια αναγκαία
αυταπάτη
για να μπορέσει η ζωή
να πάει παρακάτω
στο άλλο ποτάμι
στην άλλη καταιγίδα
στο άλλο σύννεφο
στον άλλον έρωτα
στον άλλον πνιγμό
στον άλλον παράδεισο
στην κόλαση την επόμενη;

Σκέφτομαι
πως είμαι μόνον η ανάγκη μου
να αγαπήσω
και να αγαπήσω
πάλι
και χωρίς τέλος
και χωρίς φόβους
αναστολές χωρίς.
Σκέφτομαι
πως αυτή είναι η τραγωδία
και η μόνη μου λύτρωσις…

Φιλαρέτη Βυζαντίου

Φιλαρέτη Βυζαντίου – Βιογραφία