Ωδή στον εθνικό μας ποιητή, Διονύσιο Σολωμό

Είναι οι ρίμες σου πλουμάδια ‘λαφιασμένα.

Πίνει η Διδώ λίγη απ’ την άφρη τους για νάμα

Θεμέλιου τείχους…

για μια αρχαία Καρχιδώνα.

Νερό και χώμα, κάθε νέου προμαχώνα.

Πες μου ποιό άσμα, ποιός παιάνας και ποιός ύμνος,

πα’ σε αϊτόπετρα γεράμπελο στουμπίζει.

Και ποιοί σεμπιάδες, ναυτικοί, ξεμυαλισμένοι,

το ΧΑΙΡΕ! Ω! ΧΑΙΡΕ! τραγουδούν στεφανωμένοι.

Βγαίνει η μάνα του νερού απ’ τον βυθό της,

να γίνει ελπίδα σου, στη φεγγαροντυμένη.

Δίνεις ρεγάλο σε μιας λίμνης τα ποδάρια,

της κυραλάμπραινας να δεις μαργαριτάρια.

Ραίνεις με άνθη επιτάφιου τα μάτια

όμοιος νέφελο, που οργώνει τους τυφώνες.

Ανοίγουν διάπλατα τα χέρια τους οι λόγγοι.

Τυπώνει ο Δίας ΛΕΥΤΕΡΙΑ! στο Μεσολόγγι.

Είν’ το κορμί τεμαχισμένο του θανάτου

και, με μετάξι γαλανόλευκο το ενώνεις.

Γίνεσαι φως, μια προσταγή, χρυσό και δέρας,

νεκρεγερσία και πνοή υδρόγειας σφαίρας.

Χρωστάω εκειά, μια στου Απρίλη σου τη γέννα.

Και άλλη μια, στου κουτσοφλέβαρου τη δύση.

Σ’ ενός ανέμου τον Θεό παραδομένη,

Πάντα Ελεύθερη και Πολιορκημένη.

Μαρία Παναγιωτίδου (Ποιήτρια) – Βιογραφία

e-musa.gr