Οι Μόχθοι Ζωντανεύουν - Λίνα Βαταντζή

Οι Μόχθοι Ζωντανεύουν – Λίνα Βαταντζή

Οι Μόχθοι Ζωντανεύουν

Αγωνίζομαι  αιώνες με την πένα
να εκφράσω τη θέρμη,
το άψυχο δέντρο να ζωντανέψω
με συναισθήματα
πάνω στο ασπρισμένο χαρτί πόθους να καταγράψω,
όπως διυλίζονται μέσα από λεμονανθούς και φλαμουριές
στη φλούδα του ροδιού και του μήλου να χαράξω
ευχές
ώστε χυμοί να αναβλύζουν, μέχρι τη θάλασσα να ρέουν.

Εκεί στα κύματα, κάποτε, χορέψαμε
μυρίζοντας πευκοβελόνες και αστερίες,
πότε στην αγκαλιά του ήλιου
πότε στη σκιά της σελήνης
με τα δελφίνια γλιστρούσαμε σε βάθη
και σε ύψη μας ταξίδευαν οι αετοί.
Παρηγοριές αγγίζαμε,
το πρωτοβρόχι του Σεπτέμβρη, τις φωτιές του Δεκέμβρη,
πάνω σε λιθόστρωτα αντηχούσαν δεκαπεντασύλλαβοι
και με ασπροκεντήματα στολίζαμε παράθυρα.

Την καρδιά μου πασχίζω να ερμηνεύσω,
πάπυρος παλίμψηστος χαραγμένος με υπομονή
δίπλα σε μαύρα ποτάμια –
όταν εκεί, κάποτε, από τις πλαγιές ροβολούσαμε
μέχρι τις ρίζες των ψηλών βουνών,
στα ξέφωτα χορεύαμε
με χρωματιστές κορδέλες πλεγμένες στα δάχτυλα.
Με της ψυχής την φλόγα και των χειλιών το μέλι
θέλω να ανάψω κεριά
προσκυνητές και ικέτες
νεράιδες και νύμφες να φωτιστούν –
αστραπές σε χαμόγελα, γέλια σε βροντές
και δάκρυ κανένα –

παρά μόνο το κρυφό δάκρυ του δημιουργού
όταν αναλογίζεται περηφάνιες, ήττες
και ζωντανεύει με την πένα το άψυχο δέντρο.
Τότε ανθίζω, καρπίζω στον κήπο με τις προσδοκίες
ανταμώνω το πεπρωμένο –
οι αιώνες αγώνας γίνονται,
καθώς επιδιώκω την καρδιά μου να εκφράσω.

Λίνα Βαταντζή