“Εντός μου, κελιά φωτεινά”
SeVeRin
Θα μπορούσα για μέρες να κρυφτώ
στο σκοτάδι, τον καπνό και την ομίχλη.
Να εγκλωβίσω τα όνειρά μου
σε βιωμένες σκηνές και μελλοντικές αναμνήσεις.
Σε κελιά που ορίζουν μάτια λαμπερά και χαμόγελα παγωμένα
όπου η ευγένεια διαρκεί, όσο ο ήχος της πόρτας που κλείνει.
Από το καθήκον δεν λιποτακτώ
υψώνω ναό στην Θεά μου
τον φωτίζω με το χλωμό φως του φεγγαριού,
ο συριγμός του ανέμου, φρουρός του.
Εντός του Την υπηρετώ και Της προσφέρομαι
εντός μου Την λατρεύω και Την δοξάζω.
Ακίνητος στέκομαι στο βλέμμα Της
σε λόγια κοφτά, φορτωμένα με γούνες και βελούδο.
Μυρίζω την αψιά μυρωδιά του δέρματος,
γονατίζω από αγάπη στις επιθυμίες της,
υπομένω στην πλάτη μου την παρουσία Της
γίνομαι ο γεωγράφος της επικράτειας Της
ο αγρός για την σπορά Της.
Θραύω τις αλυσίδες μου και φτιάχνω καινούργιες
υποτάσσομαι και ελευθερώνομαι
σιωπώ και κραυγάζω
συνθηκολογώ και εξεγείρομαι
το σκοτάδι μου και το σκοτάδι Της
φωτίζουν τον δρόμο μας.
SeVeRin