Ostrov (Το νησί) 2006 - Βάλια Καραμάνου

Ostrov (Το νησί) 2006

από τη Βάλια Καραμάνου

Το 2006 προβλήθηκε η ρωσική  ταινία OSTROV σε σκηνοθεσία/παραγωγή του Pavel Lungin και σενάριο του Dmitry Sobolev , ενώ τον βασικό ρόλο ενσάρκωσε ο Petr Mamonovπου . Η ταινία,  αν και δεν είναι ευρέως γνωστή και δεν προβλήθηκε στην Ελλάδα, απέσπασε τα βραβεία  Nika Award  και the China TV Golden Eagle Award (καλύτερης ταινίας). Η ιστορία εκτυλίσσεται στο Kem της βορειοδυτικής Ρωσίας σ’ ένα νησί της Λευκής θάλασσας με ακραίες καιρικές συνθήκες. Βέβαια, η ιδιαίτερη αυτή τοποθεσία συνέβαλε στην συγκλονιστική φωτογραφία του Andrei Zhegalov, που χωρίς ιδιαίτερα εφέ, με την χρήση ενός ψυχρού φίλτρου, μας δίνει εξαιρετικά πλάνα από την χιονισμένη περιοχή και την παγωμένη λίμνη στις αποχρώσεις του λευκού και του μεταφυσικού γαλάζιου. Αξιοσημείωτη είναι η παρεμβολή μιας φλόγας ή μιας θερμής λάμπας στο παγωμένο τοπίο σε πλήρη αντίθεση, καθώς και οι αντικατοπτρισμοί στην παγωμένη και ομιχλώδη λίμνη, ενώ η μουσική του Vladimir Martynov συμβάλλει καταλυτικά στην δημιουργία της επιβλητικής ατμόσφαιρας.

Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή: πρόκειται για ένα θεοκεντρικό φιλμ, που περιγράφει την ιστορία του μοναχού Ανατόλιου, ενός « δια Χριστόν σαλού». Ο κεντρικός ήρωας, κατά την διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου, αναγκάζεται από τους Γερμανούς να πυροβολήσει τον ανώτερο αξιωματικό του, τον Τύχωνα, ο οποίος πέφτει τραυματισμένος στην θάλασσα. Ακολουθεί μια δυνατή έκρηξη και ο νεαρός ναύτης τελικά συνέρχεται το επόμενο πρωί  φιλοξενούμενος του Μοναστηριού  στο Kem, όπου μένουν λίγοι καλόγεροι τελείως αποκομμένοι από τον έξω κόσμο. Η υπόθεση τοποθετείται χρονολογικά στο 1976, τριάντα χρόνια μετά, όπου ο Ανατόλιος (ένας γέρος πλέον ασκητής ο άλλοτε ναύτης) ζει απομονωμένος στο νησί, σκάβοντας όλη την ημέρα για κάρβουνο και ζώντας στο λεβητοστάσιο σε απίστευτες συνθήκες διαβίωσης: ζει, τρώει, κοιμάται πάνω στα κάρβουνα, βρώμικος και αποστασιοποιημένος από τους υπόλοιπους μοναχούς. Η συμπεριφορά του θεωρείται «περίεργη» ή «εκκεντρική» αφού φωνάζει, αντιμάχεται τους υπόλοιπους και τον ηγούμενο- με σκοπό πάντα να τους απαλλάξει από τα ελαττώματά τους- ψέλνει δυνατά τις πιο περίεργες ώρες, ενώ το θράσος ή το πείραγμά του τον καθιστούν έναν «τρελό» ή καλύτερα έναν «σαλόν». Ωστόσο, ο άνθρωπος αυτός πλημμυρίζει από αγάπη για όλους τους άλλους, είτε είναι ρασοφόροι είτε επισκέπτες στο μοναστήρι που ζητούν την βοήθειά του. Και ναι, το παράξενο είναι πως αυτός ο παράξενος άντρας , που κατατρύχεται κάθε μέρα από τις τύψεις για την δολοφονία του αξιωματικού του, αναπτύσσει εξαιρετικές προφητικές και θεραπευτικές ικανότητες. Κι ενώ όλοι τον αναζητούν για τις συμβουλές του, εκείνος άκρως ταπεινός και συντετριμμένος από το έγκλημά του  αναζητά απελπισμένα  την λύτρωση. Η ενοχή ολόγυμνη αντιπαρατίθεται στην πίστη, πέρα από κανόνες και καθωσπρεπισμούς. Η δε ερμηνεία του πρωταγωνιστή είναι τόσο πειστική, που κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί ο άνθρωπος αυτός  πως μπορεί να είναι κάτι άλλο στην πραγματική του ζωή από καλόγερος (αν και ροκ τραγουδιστής!)

Μέχρι τα μισά του φιλμ, ο ρυθμός είναι αργός γεμάτος προσευχές και υπέροχες εικόνες που θυμίζουν ντοκιμαντέρ. Η δραματική κορύφωση ωστόσο αρχίζει να γίνεται αισθητή με τα καμώματα του Ανατόλιου (όπως τότε που έριξε στην φωτιά τις μπότες και το πάπλωμα του Μοναχού που φιλοξενούσε στο κελί του για να τον απαλλάξει από επιφανειακές εξαρτήσεις, ενώ παράλληλα μπουκώνει το δωμάτιο με καπνό για να ξορκίσει τα κακά πνεύματα) ή τις θαυματουργικές ιάσεις, όπως του ανάπηρου αγοριού. Και αυτά είναι μόνο η αρχή, καθώς μέχρι το φινάλε το δράμα κορυφώνεται μαζί με την κάθαρση και προκαλεί αισθήματα δέους ακόμα και στον πιο αδιάφορο θεατή.

Δύο είναι τα μεγάλα γεγονότα που σημαδεύουν την πορεία του αλλόκοτου αυτού ασκητή. Το πρώτο από αυτά είναι η άφιξη του ναυάρχου με την δαιμονισμένη κόρη του, που αναζητά την ίασή της. Ο άντρας αυτός όμως δεν είναι άλλος από τον Τρύχωνα, που είχε πυροβολήσει ο Ανατόλιος δεκαετίες πριν, αλλά κατέληξε να διασωθεί την επόμενη  μέρα! Τι παράδοξο: ο ασκητής που προφήτευε το μέλλον των άλλων δεν προφήτευσε πως ο δικός του «νεκρός», η μεγάλη του τυραννική Ερινύα, ήταν όλο αυτόν τον καιρό ζωντανός! Ίσως βέβαια, γιατί προκειμένου  να φτάσει στην πολυπόθητη συγχώρεση όφειλε να διανύσει πριν  το πένθος, την συντριβή και την ταπείνωση μέσα από επώδυνο και χρονοβόρο τρόπο. Ο ίδιος αντιλαμβάνεται την αμαρτωλότητά του διαρκώς και αναρωτιέται γιατί διάλεξε εκείνον ο Θεός να οδηγεί τους ανθρώπους. Μαζί με την πολυπόθητη συγχώρεση του Τρύχωνα λοιπόν , που «γέμισε την καρδιά του Ανατόλιου με αγγέλους», έρχεται και η θεραπεία της κόρης του.  Η ερμηνεία της γυναίκας είναι εκπληκτική και θα την ζήλευαν πολλές ταινίες τρόμου, γιατί δεν χρειάζεται υπερβολές και εφέ για να συγκινήσει τον θεατή. Είναι τόσο ρεαλιστική και μέσα στα όρια του ρόλου που τον  κάνει  ν’ ανατριχιάσει. Από την είσοδό της στην βάρκα  για να φτάσει στο Μοναστήρι, αφήνει κρωξίματα πουλιού στις οποίες απαντά ο Ανατόλιος συνομιλώντας έτσι με τον δαίμονα. Όταν τελικά τον εξορκίζει, η γυναίκα περνά από το ακράτητο γέλιο, στον τρόμο και μετά στους βίαιους σπασμούς πάνω στα χιονισμένα βράχια. Ο Ανατόλιος με αγάπη της καθαρίζει το πρόσωπο και την αγκαλιάζει λέγοντάς της: «Είσαι καλά τώρα. Κλάψε!»

Η ταινία τελειώνει με το δεύτερο σημαντικό γεγονός, τον Ανατόλιο να παραγγέλνει ένα μεγάλο ξύλινο κουτί για να χρησιμοποιήσει ως φέρετρό του, καθώς προβλέπει τον θάνατό του. Οι μοναχοί συγκλονισμένοι τον αποδέχονται πλέον  πλήρως και μάλιστα ο ένας εξ αυτών αναρωτιέται «πως θα ζήσω;». ενώ ο Ηγούμενος του προτείνει να τον χρίσει Μεγαλόσχημο μοναχό.  Ο Ανατόλιος  όμως τους διώχνει όλους, μπαίνει μέσα στο κουτί του και πεθαίνει προσευχόμενος απλά και ταπεινά. Η σορός του περιφέρεται μέσα στην λίμνη από τους μοναχούς σε μια θαυμάσια εικόνα που αποτελεί το φινάλε του έργου «ενδεδυμένη» με την συγκλονιστική μουσική παραγωγή.

Το «νησί» είναι μια ταινία για την πίστη, όπως θα έπρεπε να είναι, ανένταχτη, απαλλαγμένη από κάθε επιτήδευση, αγνή και άδολη, απόλυτα ταυτιζόμενη με την ανιδιοτελή αγάπη. Ωστόσο, δεν μένει μόνο σε αυτό. Η εξαιρετική σκηνοθεσία, το υποβλητικό Kem και ο Ανατόλιος, ένας άλλος φτωχούλης του Θεού, ένας σαλός  που τα βάζει με όλους και όλα, υποκινούμενος από αγάπη και την επιθυμία του να τους ελευθερώσει από τα βάσανά τους, δίνουν τα πιο δυνατά μηνύματα ανθρωπισμού στα όρια του μεταφυσικού/ υπερφυσικού στοιχείου. Ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος δεν απογυμνώθηκε τόσο πολύ από το προσωπικό του μαρτύριο, την ενοχή, αναζητώντας σε όλη του την ζωή την Λύτρωση! Το «νησί» καταφέρνει με αυτό τον τρόπο να στιγματίσει τον θεατή και να τον κάνει να προβληματιστεί στα μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα με σεμνότητα, δαμασμένο λυρισμό και απλότητα που αφοπλίζουν και συγκινούν βαθιά.

Υποσημείωση: η ρωσική γλώσσα είναι όμορφη ακουστικά, ενώ πολλές ελληνικές λέξεις από τις Γραφές γίνονται αντιληπτές.

Βάλια Καραμάνου

Συνέντευξη τοῦ πρωταγωνιστῆ

Τὸ καλοκαίρι τοῦ 2006 ὁ Πέτρου Μαμόνωφ «κήρυξε» στὸ Σότσι, στὴ Μαύρη Θάλασσα. Ἦταν ἀμέσως μετὰ τὴν πρεμιέρα τῆς ταινίας «Ostrov». Αὐτὸ τὸ κείμενο ἀποδεικνύει ὅτι ὁ συγκινητικὸς αὐτὸς ἠθοποιὸς καὶ μουσικός, καταλαβαίνει πολὺ καλὰ τί εἶναι πνευματικὴ ζωὴ καὶ ὅτι ὁ ρόλος του στὸ ἔργο μόνο τυχαῖος δὲν ἦταν.

– Πόσο διεστραμμένα εἶναι ὅλα σήμερα! Οἱ κριτικοὶ συζητοῦσαν πρόσφατα γιὰ τὴν ταινία «Ostrov» τοῦ Pavel Lunghin καὶ μιλοῦσαν γιὰ τὴν ἐκκλησία σὰν νὰ εἶναι κάτι μυθικό, σὰν νὰ εἶναι ὁ Ilya Murometz (σ.σ. πρόσωπο τῆς παλαιᾶς ρωσικῆς παράδοσης).

Πῶς νὰ ζήσεις ἐὰν δὲν πιστεύεις τίποτα; Τριγυρίζω συγχυσμένος δεξιὰ καὶ ἀριστερά. Ἐνῶ ὅταν ἔχεις πίστη, ὅσο κουρασμένος καὶ νὰ εἶσαι, θὰ δώσεις τὴ θέση σου σὲ μιὰ γριούλα στὸ λεωφορεῖο. Κι αὐτὸ εἶναι χριστιανισμός. Τρέχεις νὰ πλύνεις τὰ πιάτα χωρὶς νὰ σοῦ τὸ ζητήσουν. Εἶναι αὐτὸ μιὰ χριστιανικὴ πράξη; Εἶναι.

Μὴν ἐπιμένεις συνεχῶς ὅτι ἔχεις δίκιο. Μὴ φωνάζεις «Τὸ φαγητὸ εἶναι κρύο». Κάνε ὑπομονὴ δύο λεπτὰ νὰ στὸ ξαναζεστάνουν. Ἡ καημένη ἡ γυναίκα σου θὰ τὸ κάνει γρήγορα. Εἶναι καὶ αὐτὴ κουρασμένη. Ὁ καθένας μὲ τὸ ρυθμό του καὶ τὶς ἔννοιές του. Γιατί ὅλο ἐπιμένετε, «ἡ γυναίκα εἶναι ὑποχρεωμένη», «ὁ ἄντρας πρέπει» κ.τ.λ.

Ἀγάπη εἶναι νὰ πορεύεσαι μὲ κάποιον καὶ νὰ τὸν ὑποφέρεις. Νά, βλέπεις κάποιον πεσμένο μὲ τὰ μοῦτρα στὸ χιόνι (σ.σ. συνηθισμένο στὴ Ρωσία).Ἐμεῖς γρήγορα θὰ σκεφτοῦμε ὅτι εἶναι μεθυσμένος. Κι ἂν ἔχει πάθει ἀνακοπὴ καρδιᾶς; Τί κι ἂν εἶναι μεθυσμένος. Βοήθησε τὸν νὰ σηκωθεῖ, βάλε τον σ᾿ ἕνα παραπέτο νὰ μὴν παγώσει. Ἀλλὰ ὄχι. Ἐμεῖς συνεχίζουμε τὸ δρόμο μας. Ξεφεύγουμε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας. Πρέπει νὰ ζοῦμε ὄχι λέγοντας: «Δῶσε μου», ἀλλὰ «πάρε ἀπὸ ἐμένα». Πολλοὶ δὲν καταλαβαίνουν πὼς εἶναι νὰ δώσεις τὸ πουκάμισο ποὺ φορᾶς. Ἔχουμε συνηθίσει νὰ ζοῦμε ἀνάποδα. Ὅσα εἶναι εὐάρεστα στὸ Θεὸ τὰ ἀπορρίπτουμε.

Τὸ κυριότερο, μὴ διστάζεις νὰ βοηθήσεις τὸν ἀδύνατο. Γιὰ μᾶς ἰσχύει τὸ ἀντίθετο – «κατάπιε τον». Ὁ πλούσιος παίρνει ἀπὸ τὸ φτωχὸ κι αὐτὸ τὸ λίγο. Κλέβει ὅσο πιὸ πολὺ γίνεται καὶ μετὰ κρύβεται πίσω ἀπὸ ψηλοὺς φράχτες, γιὰ νὰ μὴν τοῦ τὰ πάρουν ἄλλοι.

Ἔχουμε μιὰ στρεβλὴ ἀντίληψη γιὰ τὸν χριστιανισμό. Ἀλλὰ τὰ πράγματα εἶναι ἁπλά. Πόσο αἷμα μπορεῖς νὰ δώσεις στὸν ἄλλο; Εἶναι γραμμένο: «ὅσα κάνεις γιὰ τοὺς ἀδελφούς μου τοὺς ἐλαχίστους, σ᾿ ἐμένα τὸ κάνεις».

Νὰ μπορεῖς νὰ καθίσεις ὅσο πιὸ πολὺ μπορεῖς στὸ προσκέφαλο τῆς μάνας του, ποὺ ὑποφέρει ἀπὸ τὰ χρόνια καὶ τὶς ἀρρώστιες. Νά ποῦ καὶ πῶς πρέπει νὰ πεθαίνουμε κάθε μέρα!

Ὅπως τὰ παιδιὰ ποὺ ἔστειλαν στὴν Τσετσενία. Ἕνας κρετίνος πετάει μιὰ χειροβομβίδα καὶ ἕνας ἀντισυνταγματάρχης ἔπεσε πάνω της. Δὲ δίστασε καὶ σκοτώθηκε. Ἔσωσε ὀχτὼ ἄτομα. Ἦταν κομμουνιστής. Ἀβάπτιστος. Σκέφτηκε ὅμως χριστιανικά.

Γιατὶ, τί σοῦ χρησιμεύει νὰ πηγαίνεις στὴν ἐκκλησία καὶ ἡ καρδιά σου νὰ εἶναι ἄδεια; Χωρὶς μιὰ χριστιανικὴ πράξη. Μπορεῖς ἐσὺ νὰ ἐπισκεφτεῖς ὅλα τὰ Ἅγια Ὄρη καὶ νὰ προσκυνήσεις ὅλα τὰ λείψανα. Τζάμπα. Βλέπεις ἕνα φτωχό, κακομοίρη καὶ σκέφτεσαι «θὰ εἶναι ἀπὸ ἐκείνους τοὺς ἀπατεῶνες ποὺ δείχνει ἡ τηλεόραση». – «Δῶσε του 50 καπίκια. Δὲ θὰ φτωχύνεις». Ἡ ἀληθινὴ μαφία εἶναι αὐτοὶ οἱ πέντε-ἕξι ποὺ χειραγωγοῦν τὰ πλήθη ἀπὸ τὴν τηλεόραση.

Δὲ διακόπτω τοὺς ἄλλους ὅταν μιλοῦν. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς μαθαίνουν νὰ στεκόμαστε μπροστὰ στοὺς ἄλλους σὰν νὰ εἴμαστε μπροστά σε μιὰ παλιὰ εἰκόνα. Τί σημαίνει νὰ μὴν κρίνεις; Νὰ μὴ βγάζεις καταδικαστικὲς ἀποφάσεις. Γνώμη εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἔχουμε. Ὁ Χριστὸς προσπάθησε νὰ κάνει κάποιες διευκρινίσεις στοὺς Φαρισαίους, ἐνῶ ὁ θυμὸς τοῦ ἦταν δίκαιος. Ἔχεις δίκιο ὅταν θυμώνεις μὲ τὸν ἑαυτό σου ἐπειδὴ π.χ. χτὲς βράδυ μέθυσες. Νὰ μισεῖς τὴν ἁμαρτία σου, τὰ πάθη σου, αὐτὰ ποὺ σὲ βασανίζουν καὶ δὲ βρίσκεις γιατρικό. Μόνο ἂν μισήσεις τὴν ἁμαρτία βαθιὰ θὰ γευτεῖς τὸ ἄρωμα τῆς νίκης.

Ἂν καὶ μεγάλος, κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μαθαίνω. Νά, πηγαίνω συχνὰ μὲ τὸ λεωφορεῖο μέχρι τὴν Μόσχα. Δύο ὧρες χωρὶς στάση. Μπροστά μου κάθονταν δύο νεαροί, μεθυσμένοι. Ἔβριζαν, μιλοῦσαν πάρα πολὺ ἄσχημα. Ἔτρεμα καὶ μόνο στὴν σκέψη ὅτι πρέπει νὰ τοὺς ὑποστῶ γιὰ δύο ὧρες. Μετὰ ὅμως σκέφτηκα. Γιὰ νὰ δοῦμε. Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ νεαροί; Μεγάλωσαν σὲ χωριό. Τί εἶδαν ἐκεῖ; Τὸν πατέρα μεθυσμένο, τὴ μάνα νὰ τοὺς δίνει σφαλιάρες, βρισιές. Ἡ τηλεόραση συνεχῶς ἀνοιχτή. Αὐτὴ εἶναι ἡ νέα γενιά. Τί νὰ τοὺς ζητήσεις. Ἐγὼ προσωπικὰ τοὺς ἔμαθα κάτι; Πέρασα τὸ κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ τους; Τοὺς διάβασα κάποιο βιβλίο; Βγαίνω ἀπὸ τὸ λαβύρινθο τῶν σκέψεών μου καὶ διαπιστώνω ὅτι φθάσαμε…

Ὅλα εἶναι στὰ χέρια μας: τὸ πῶς ἀκοῦμε, τὸ ἂν τὰ μάτια μας εἶναι καθαρά, τὸ ἐὰν τὰ αὐτιά μας εἶναι κλεισμένα, τὸ ἐὰν ἡ ψυχή μας εἶναι ξεκλειδωμένη, τὸ ἂν ἡ συνείδησή μας εἶναι καθαρή. Μὲ αὐτὰ τὰ πράγματα πρέπει νὰ ἀσχοληθοῦμε. Οἱ ἅγιοι μᾶς μαθαίνουν: σώσου καὶ εἶναι ἀρκετὸ γιὰ μιὰ ζωή. Τρόπος δράσης; Φτιάξε τὸν ἑαυτό σου. Ἕνα χιλιοστόμετρο. Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ χιλιοστόμετρο θὰ φέρει πιὸ πολὺ φῶς. Ἐὰν μείνουμε ὅμως μόνο σὲ διαπιστώσεις.. τίποτα δὲ θ᾿ ἀλλάξει. Μόνο τὸ κακό, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔχουμε ἀρκετό, θὰ πολλαπλασιαστεῖ. Νὰ ἐλαττώσουμε τὴν κακία. Αὐτὸ προσπαθήσαμε καὶ μὲ τὴν ταπεινὴ ταινία μας τὸ «Ostrov».

Ἴσως κάποιοι κριτικοὶ ἔχουν δίκιο. Ἴσως ὑπάρχει πολὺ «φλυαρία» στὶς κινήσεις. Προσπάθησα νὰ τὶς ἐξηγήσω. Βρισκόμασταν σὲ μιὰ περίεργη κατάσταση, μιὰ ἀδυναμία ἀπὸ τὴν ὁποία προσπαθήσαμε μ᾿ ὅλες μας τὶς δυνάμεις νὰ βγοῦμε. Ὅπως τὰ παιδιά,δὲν προσπαθούσαμε νὰ καταλάβουμε, ἀλλὰ νὰ συγκρατήσουμε τί συμβαίνει μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀρχίζει νὰ πιστεύει, καὶ προσπαθεῖ νὰ γνωρίσει τὸ Θεό, ὅπως ἦταν ὁ ἥρωάς μου…

Ἐπειδὴ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἔλλειψη φωτός. Ἐμεῖς τῆς δίνουμε μορφή, τὴν κάνουμε χειροπιαστή… μὲ τοὺς ἐρεθισμούς μας. Μὲ τὴν ἔλλειψη σεβασμοῦ στὸν ἄλλο. Τί εἶναι παράδεισος καὶ τί εἶναι κόλαση; Οἱ Πατέρες μᾶς μαθαίνουν ὅτι παντοῦ ὑπάρχει ἕνας ὠκεανὸς θεϊκῆς ἀγάπης. Ὅσους λαθεύουν τοὺς τιμωρεῖ μὲ τὸ μαστίγιο τῆς ἀγάπης. Σκεφτεῖτε – ἕναν ὠκεανὸ ἀγάπης, ὅπου ὅλος ὁ κόσμος ἀγαπιέται. Αὐτὸ μας λείπει σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωή, ἡ ἀγάπη. Νὰ λοιπὸν ἡ κόλαση, ἡ ἔλλειψη ἀγάπης. Καὶ ἂν τὸ σκοτάδι εἶναι ἔλλειψη φωτός, ἡ σκοτεινὴ ψυχή, ὅταν βγαίνει στὸ φῶς, λειώνει.

(..)

Τὸ μόνο ποὺ θέλω εἶναι νὰ μεταδώσω κάτι ἀπὸ τὴν προσωπική μου ἐμπειρία. Εἶμαι σὰν ὅλους τοὺς ἄλλους – ἀδύνατος. Ἀλλὰ αἰσθάνθηκα μιὰ ἀνάγκη. Αἰσθάνομαι τὴν Ἀλήθεια σὰν κάτι τὸ ἐπεῖγον, σὰν ἕναν κόμπο στὸ λαιμό. Μιὰ ἀπὸ τὶς ὀνομασίες τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ Ἥλιος τῆς Ἀλήθειας. Πρὸς αὐτὸν τὸν ἥλιο κατευθύνομαι μ᾿ ὅλες μου τὶς πενιχρὲς δυνάμεις.

Διαβάζω: «Δὲ ζοῦμε ποτὲ τὴ στιγμή. Ἀκόμη καὶ τότε ποὺ καθόμαστε στὸ τραπέζι οἱ σκέψεις μας πετᾶνε, πότε στὰ ἀγγουράκια, πότε στὸ κβάς, πότε στὴ σούπα. Δοκιμάστε ἔστω ἀνὰ λεπτὸ τὴν ἡμέρα, ὅταν δὲν ἔχετε κάτι νὰ κάνετε, νὰ συγκεντρωθεῖτε στὸν ἑαυτό σας, γιὰ νὰ ζήσετε τὸ τώρα. Σ᾿ ἐκεῖνο ἀκριβῶς τὸ λεπτό. Εἶναι πολὺ δύσκολο. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς προσπάθειας θὰ εἶναι νὰ αἰσθανθεῖτε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ».

Αἰσθάνομαι ἠθοποιός; Ἐγὼ εἶμαι ὁ Πέτρος Νικολάεβιτς Μαμόνωφ. Προσπαθῶ νὰ κάνω τὴ δουλειά μου ὅσο καλύτερα μπορῶ. Δίνω κάθε στιγμὴ ὅλες μου τὶς δυνάμεις. Ὅταν μετὰ ἀπὸ πέντε χρόνια θὰ κοιτάξω πίσω καὶ θὰ πῶ: «Πῶς μπόρεσες νὰ παίξεις τόσο χάλια;» Θὰ ἔχω τὴ συνείδησή μου ἥσυχη, ἐπειδὴ ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔκανα ὅ,τι μποροῦσα.

Ἔτσι ἦταν καὶ μὲ τὴν ταινία «Ostrov». Πέτυχε ἔτσι; Θὰ ἐντυπωσιάσει. Προσπάθησα νὰ βοηθήσω τὸν ἑαυτό μου καὶ τοὺς γύρω μου. Ὅταν ὁ Χριστὸς μπῆκε στὴν Ἱερουσαλὴμ ἐπὶ πώλου ὄνου, τὸν ἔραναν μὲ λουλούδια καὶ τὸν ὑποδέχθηκαν μὲ ἐπευφημίες. Τὸ ζωάκι πίστευε ὅτι σ᾿ αὐτό, ἀπευθύνονται ὅλα αὐτά. Ἔτσι εἴμαστε καὶ ἐμεῖς σὰν τὸν ὄνο ποὺ ἔφερε τὸ Χριστό. Ἐγὼ ἔχω πολλὰ ταλέντα, ἀλλὰ τὰ ἔχω μὲ τὴν ἀξία μου; Ἕνα γενναιόδωρο χέρι τὰ ἔσπειρε. Ζῶ μ᾿ αὐτά. Προσπαθῶ νὰ μὴν τὰ διαψεύσω, νὰ μὴν τὰ προδώσω. Δὲν ἔχω ὀργασμοὺς μὲ τὸ «ἐγώ» μου. Καταλαβαίνω ὅτι ἐγώ, ὁ Πέτρος Μαμμόνωφ δὲν ἔκανα κάτι μὲ τὴν ἀξία μου. Ἔχω μὲ τί νὰ περηφανευτῶ; Σ᾿ ὅσους ὁ Θεὸς δίνει, τοὺς τὸ ζητάει. Πρέπει νὰ ζήσουμε ὅσο πιὸ καθαρὰ μποροῦμε. Ὅλα εἶναι τόσο εὔθραυστα, ἀπροστάτευτα.

Πηγή της συνέντευξης

Imdb της ταινίας Ostrov (Το νησί) 2006
Photo gallery imdb της ταινίας Ostrov (Το νησί) 2006

Ostrov (Το νησί)
Ῥωσία, 2006

Eπιμέλεια δημοσίευσης Ευμορφία Καλύβα

Βάλια Καραμάνου (Συγγραφέας) – Βιογραφία