Αστρική βροχή – Χρύσα Μιχαλοπούλου
Πατήστε το play για να ακούσετε τη συγγραφέα να διαβάζει το ποίημα:
Αστρική βροχή
Ας αλέσει ο στρόβιλος τις σκέψεις!
H λαίμαργη άβυσσος δεν χορταίνει
διάλυση, θανατικό,
δάκρυα και σκοτάδια.
Λιγοστεύουν οι δυνάμεις της
μπροστά στο ήθος της ανατολής,
όπου τα χρόνια δεν μετράνε.
Τα χλωμά πρόσωπα στρέφονται στον ήλιο,
χαμογελούν οι τρεις μάγοι με τα δώρα
και η ποίηση γίνεται μελωδικό κύμα,
ευλύγιστη, σοφιστική αναπόληση,
δεμένη με τη γη από την ορμή της αυγής.
Ανοίγω το παράθυρο να μπουν τ΄ ουρανού τα πλάτη
με μιας έκλεισε η μέρα την ομοούσια Τριάδα μέσα της,
η είσοδος της βασιλείας του πατρός.
Όλη η κτίση υποτάσσεται.
Όσοι κατηχούμενοι προσέλθετε,
με όλη σας την ύπαρξη,
με την ενσάρκωση του Αγίου Πνέυματος.
Ξυπνά η αναβίωση με τους πρωτόπλαστους
να αρπάζωσι το ουράνιο βασίλειο.
Κίνησαν καταμεσής στη γέφυρα
Χορεύουν πιασμένοι χέρι-χέρι.
Όλες οι αρμονίες τους συνοδεύουν!
Στη διάφανη πηγή με τους αγγέλους
χορεύουν ξαναμμένοι
με μια σπάνια αίσθηση ελευθερίας.
Η κατάφορη αδικία στη σκλαβιά του θανάτου
ξυπνάει το ερώτημα.
«Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής;»
Ο ήλιος είδε την πληγή,
η ζωή έχει δικαίωμα.
Άρα ο άνθρωπος που έχει καρδιά
κάνει το σκότος να ριγεί.
Αν το θέσω αλλιώς,
για πλούσια οικουμενική βλάστηση
με όλες τις γλώσσες της ιστορίας
η ζωή γίνεται αστρική βροχή
διαταγή στο γενικό θόρυβο.