«Επιστολή στο παιδί» / "βΖην" - Δέσποινα Ρεκούδη

Αγαπημένο μου παιδί,

Χαίρομαι που διαμορφώνεις τη δική σου άποψη και που έχεις τη δύναμη με επιχειρήματα να την υποστηρίξεις μέχρις εσχάτων. Άλλωστε, στη ζωή που έχεις μπροστά σου, αυτή θα είναι η ασπίδα σου. Καταλαβαίνω τον θυμό σου και θαυμάζω την ανάγκη σου να αλλάξεις τον κόσμο. Μπορείς να πιστέψεις ότι ζηλεύω ή στεναχωριέμαι που δεν το κατάφερα εγώ, ίσως και να είναι αλήθεια. Σε παρακαλώ όμως, μην πιστέψεις ότι είναι ανέφικτο.

Από την πρώτη στιγμή που ήρθες σε μένα, θέλησα να τα κάνω όλα όμορφα γύρω σου. Να ζήσεις με λουλούδια και ηλιαχτίδες και παιχνίδια στην αμμουδιά. Να αισθάνεσαι παντοδύναμη από την αγάπη που σου δίνω και να τη δίνεις απλόχερα, ώστε πάλι σε σένα να γυρνά. Ήθελα με ότι έχω και με όποιον τρόπο μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένη. Σε έμαθα να εμπιστεύεσαι και να ζεις τη χαρά σου χωρίς δισταγμό. Σε άφησα να πέσεις και να χτυπήσεις, για να μάθεις να σηκώνεσαι ξανά, έστω κι αν πόνεσα πιο πολύ κι από σένα. Σου έδειξα τα πιο ωραία παραμύθια, για να δεις πως όλα πάνε καλά στο τέλος και σε κρατούσα από το χέρι, λες και θα ήσουν για πάντα εδώ…

Έγινες από βλαστός, ανθάκι κι ούτε που κατάλαβα πόσο μεγάλωνες! Τόσο δεν χώραγες στο μικρό μου κήπο, που άρχισες από τις χαραμάδες να ξετρυπώνεις, λες και θα απλώσεις λουλούδια σε όλη την υδρόγειο. Και φοβήθηκα τόσο πολύ ότι θα με πιστέψεις. Φοβήθηκα τη στιγμή που θα άνοιγες τα χέρια σου και αντί να σε αγκαλιάσει όλος ο κόσμος, εσύ θα έμενες εκεί να περιμένεις. Άλλωστε, ποιός θα σε αγαπήσει όπως εγώ; Ποιός άλλος αξίζει να σε έχει; Έκανα τόσο κόπο να φτιάξω τον κήπο μας ιδανικό για σένα κι όμως, δεν ήταν αρκετό. Κι έτσι άρχισα να σε κλαδεύω, μήπως καταφέρω να σου δείξω ότι δεν θα βρεις νερό από αυτή τη μεριά ούτε γόνιμο έδαφος από την άλλη. Μόνο όταν άρχισες να μαραζώνεις κατάλαβα ότι ξέχασα να σε αγαπώ, γιατί σε χρειαζόμουν.

Σε άφησα να φύγεις, μικρό μου κορίτσι. Να γίνεις η γυναίκα που θέλεις εσύ, να ζήσεις τις επιλογές σου, όπως εσύ τις φαντάζεσαι. Προσπάθησα να αφήσω πίσω τον εγωισμό μου, ακόμα προσπαθώ. Μακάρι να μη φοβόμουν κι εγώ να κυνηγήσω τα όνειρά μου, όπως εσύ, που έχεις το θάρρος να μη λογαριάζεις τις συνέπειες. Για σένα, παιδί μου, θέλω μόνο να μη σταματήσεις ποτέ να υψώνεσαι. Να σε βλέπω από το παράθυρό μου και να σε καμαρώνω. Ξέρεις ότι ο κήπος σου θα είναι εδώ, αν το χρειαστείς.

Σε ευχαριστώ,

Ωμέγα