Ευήκοα ώτα – Χρύσα Μιχαλοπούλου
«Εντός των τειχών»
Ευήκοα ώτα
Λέγεται πως στον Παράδεισο τρέχει κρασί και μέλι
κι αν έτσι το θέλει ο Θεός έτσι κι εμείς το κάνουμε εδώ
εντός των θυρών
εντός των τειχών
προσωρινό πέρασμα από το πλήθος στο κόσμημα (κόσμος)
το θαύμα στη χασοφεγγαριά
τη μεθυσμένη ανθοβολή
και η μάνα με ιερό δέος πίνει το γάλα στο παράδεισο.
Ο καιρός αλλάζει και ό,τι κρύβεται θα βγει
όλα δουλεύουν στην πλάση
ο γερο-χειμώνας κι αυτός φτερουγίζει στο άπειρο όνειρο
κρατάει στο χέρι του το όνειρο δικαίωμα και ανταμοιβή.
Ως πότε στη γαλάζια σημαία τα πουλιά θα σιγούν
από τον πρωταγωνιστή θάνατο;
Ως πότε θα καταναλώνεται η κάθε μέρα από άσωτους ίσκιους;
Συχνάζει η ζωή γενικής αργίας υπό έλεγχον
και όλοι αδιαμαρτύρητα δέχονται ένα γκρεμισμένο μέλλον
με παντοδέσποτα τη λήθη.
Ύπνος μακάριος ο θάνατος και παίζεται στην άσφαλτο νανούρισμα.
Να κλέβει τις καλύτερές μου ρίμες κι ένα μερίδιο της μοίρας μου;
Ωιμέ, όλα κλεισμένα στα τεφτέρια των γελωτοποιών.
Στρατόπεδα κράτη από άγριους πιθήκους
πού σπουδάζουν “ο θάνατός σου η ζωή μου”
και αργεί να βασιλέψει η μέρα;
Βαριά σιωπή.
Φόβος.
Το ίδιο σκηνικό ξανά και ξανά στου κυβερνείου το μέγαρο
η άλαλη πόλη κοιμήθηκε στο χθες από κούφια και μάταια
όμως δεν έχουμε καιρό, τα σύννεφα διαλύθηκαν
και υπηρετώ την καλή πρόθεση σταφύλι που τρυγήθηκε
ελπίζοντας άτρομη σε αλλαξοκαιριά
κεκλεισμένων των πυλών
εκεί στηρίζομαι στις φλόγες μάτια του ήλιου
που μεγάλωσε αξιοπρεπή βλαστάρια και ιστορούν την κορυφή.
Στου κυβερνείου το μέγαρο αναβροχιές, ευήκοα ώτα
σπιούνοι καταπατητές, γιατί δεν κρύβεται ο ήλιος
φιλέρημα αυτιά καταρρακτών.
Το ουράνιο φως αντικρούει με ατέλειωτα αναγαλλιάσματα.
Μέλλει ο καιρός.
Χρύσα Μιχαλοπούλου
Συμμετοχή στα πλαίσια του συλλογικού λευκώματος: «Εντός των τειχών» e-musa.gr.