Η αληθινή τέχνη, μια αναγκαιότητα
Η αληθινή τέχνη διαθέτει τη δύναμη να προκαλέσει καίριες μεταβολές στη συλλογική συνείδηση, μέσα από τη δημιουργική επινόηση, από τοv γόνιμο και από τον ουσιώδη διαλογισμό, από το αισθητικό της περιεχόμενο και από την εφαρμόσιμη γνώση της.
Από τα απαραίτητα στοιχεία εντέλει που έχουν τη δυνατότητα να καθοδηγήσουν όπως αρμόζει την ανθρώπινη στάση και συμπεριφορά.
Η θεία έμπνευση, ως ασκούμενη δύναμη μπορεί να συνθέσει ιδέες και να θεμελιώσει επιχειρήματα που θα συμβάλλουν με τη δυναμική τους ώστε να υπάρξει ένα κοσμικό σύστημα εξελισσόμενο, επαρκές και αξιοπρεπές, μια κοινωνική ζωή συνεκτική, ειρηνική και ακμαία για το σύνολο των όντων της δημιουργίας.
Άρα, ως αναγκαιότητα και ως αντικειμενική πραγματικότητα οι καλές τέχνες διαθέτουν την ισχύ για τη μεταβίβαση της αληθινής γνώσης, της σύνεσης και των διδαχτικών εμπειριών, για την μύηση και για τον προσηλυτισμό των ανθρώπων στις κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές και ιδεολογικές αξίες και αρχές.
Οι τέχνες, μπορούν να προβληματίσουν δημιουργικά τα επισκιασμένα και τα παραγκωνισμένα από την ταξική κοινωνία άτομα.
Μπορούν να προκαλέσουν εντυπωσιακές κοινωνικές μετατοπίσεις.
Μπορούν να ξεσηκώσουν και να αποκαλύψουν καινούριες δυνάμεις, ικανές να δημιουργήσουν ριζικές κοινωνικές αλλαγές σε μια κορυφαία ιστορική στιγμή.
Κι εκεί, μέσα στην τυρβώδη ροή των γεγονότων, είναι πολύ πιθανό να μπορέσουν επιτέλους οι πολλοί να ξεχαρβαλώσουν αυτό το μεροληπτικό καθεστώς που υπάρχει και που δεν αντιστοιχεί στον άνθρωπο και στις ζωτικές ανάγκες του, για να δρομολογήσουν αυτό που πρέπει να υπάρξει: ένας κόσμος ηθικός, ανεξάρτητος και ακέραιος στο μπόι των θεών και των ανθρώπων…
Όμως, βολεμένοι δημαγωγοί ‘’καλλιτέχνες’’, εκμεταλλευόμενοι την προνομιακή τους θέση που τους παρέχει αφειδώλευτα το αλγεινό σύστημα του εξαναγκασμού, της χειραγώγησης και της κατάχρησης, επιχειρούν να παραχαράξουν την ιστορική μνήμη, τις ελπίδες και τα οράματα των πολύπαθων λαών της γης.
Για να διατηρηθεί άθικτη και απείραχτη η συντηρητική τάξη των πραγμάτων, το εκμεταλλευτικό καθεστώς που κατατρέχει, που φτωχοποιεί και που ταπεινώνει ασύδοτα τους πολλούς.
Κι είναι βασικό νομοτελειακό αξίωμα: ο απλοϊκός άνθρωπος θα στοχαστεί, θα οργιστεί και θα στασιάσει μόνο όταν αφυπνιστεί το προνομιούχο πνεύμα του. Μόνο αν, η πολλά υποσχόμενη ψυχή του -απαλλαγμένη από κάθε αναιτιολόγητο δισταγμό- αναλάβει όλο το βάρος της ευθύνης που της αναλογεί…
Να μη σωπαίνεις λοιπόν ενσυνείδητε ποιητή μπροστά στην απερίγραφτη βαρβαρότητα και στην άγονη βία των καιρών, αλλά μήτε και να μιλάς ακατάσχετα για ανάξια και για επουσιώδη ζητήματα.
Κι άμα αποχτήσει η συνείδησή σου πλήρη εικόνα για τούτη την κακοήθη και την ελαττωματική πραγματικότητα που καταδιώκει και εξοντώνει ανήλεα τον κόσμο της ανάγκης, τότε να στρατευτείς κι εσύ στην ιδέα της ανατροπής.
Να αντιπαραταχτείς και να συγκρουστείς με συνέπεια και με όσιο πάθος, για να αποτρέψεις τα αλογάριαστα δεινά της πλάσης: την αδικία, το αίμα, το ψέμα, τις φωτιές, τις πληγές και τα δάκρυα…
Όμως, απαιτείται μια ιδιάζουσα σύζευξη και μια συγκεκριμένη επίψαυση των γεγονότων για την προσέγγιση της αντικειμενικής αλήθειας της ζωής.
Κι ο κάθε αληθινός καλλιτέχνης που μόχθησε για να την κάνει -έστω και εν μέρει κτήμα του- έχει ηθικό χρέος να την διατυπώσει δόκιμα, ταιριαστά και αποδεχτά, γιατί αυτό προσδοκά και ελπίζει ο ακατατόπιστος άνθρωπος, ο παραγκωνισμένος και ο αδικημένος πολίτης που διάγει βίο αλγεινό μέσα σε μια κοινωνία υστερόβουλη, καταπιεστική και επώδυνη.
Κι αν αυτή η θεωρητική σύλληψη αποτελέσει γεγονός, τότε η πραγματικότητα θα υπερβεί τα όρια της επιβεβλημένης πειθαρχίας και θα αφηνιάσει.
Και μέσα από μια ασύλληπτη και ιδεώδη διαδικασία, οι προσδοκίες και τα όνειρα των έκθετων και των στιγματισμένων πολιτών θα αποχτήσουν σχήμα και μορφή.
Και, μέσα σ’ αυτή τη συγκλονιστική έκσταση όλες οι ελπίδες κι όλα τα οράματα της πολύπαθης και της αγλύκαντης γης, θα αναδυθούν σαν λευκά καλοκαιριάτικα σύννεφα στους γλαυκούς ορίζοντες της ελπίδας, για να μετασχηματιστούν αναπόφευκτα σε εντυπωσιακή, σε θεσπέσια και σε κορυφαία πράξη…
Προσμονή
Στην αυταπάτη που ξυπνά στη χέρσα γη,
τυφλοί προφήτες στην ομίχλη προχωράνε
κι έχουν στα στήθια τους μι’ αλύτρωτη πληγή
κι οι άδειες ώρες στον καημό τους δε χωράνε…
Κι εκεί που ο χρόνος την οδύνη συναντά
κι απλώνει ο πόνος το βαρύθυμο το χέρι,
τη γη ξεχνάω κι η ηχώ σου μου απαντά,
τη γη θυμάμαι και μου γνέφει ένα αστέρι.
Νύχτα Σαββάτου ξημερώνει Κυριακή
κι όλα συγκλίνουν στην αγέλαστη την πόλη,
μα εγώ συντρόφισσα κι απόψε θα ‘μαι εκεί
αφού δεν έχει ο καιρός αραξοβόλι.
Με κάτι όνειρα σβησμένα και μισά,
στ’ άγριο πλήθος μια υπόσχεση γυρεύω,
τραχύς ο άνεμος, σαν τύραννος φυσά
κι εγώ ανένδοτος, μες στη βροχή χορεύω.
Στην άγρια νύχτα οι προφήτες θα χαθούν,
στο αμετάκλητο και στο καθορισμένο,
πλήθος ενέδρες στα κατώφλια θα στηθούν
κι εγώ τυφλός, σε ξένη γη σε περιμένω,…
Γιώργος Δ. Μπίμης
Σύντομο ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας και ζει στη Λιβαδειά. Είναι Τεχνολόγος Μηχανολόγος Μηχανικός κι έχει φοιτήσει στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Διαβάζει, μελετάει και γράφει ποίηση από την εφηβική του ηλικία.
Εκτός από την ποίηση ασχολείται με τη στιχουργική, με το θεατρικό λόγο, με το διήγημα, με το δοκίμιο και με το μυθιστόρημα… Δημοσιεύει ποίηση και στίχους στον τοπικό τύπο ‘’Διάβημα’’ και σε φιλολογικά περιοδικά όπως: Βρυσούλες Γνώσης, στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας, Homo universalis, Αιολικά γράμματα, Ατέχνως, Βιβλιοnet, Fractal, Αποστακτήριο, Κατιούσα, Αlt.gr κ.α΄΄…
Έχει διακριθεί σε πολλούς Πανελλαδικούς και σε Παγκόσμιους Ποιητικούς Διαγωνισμούς.
Στίχους του έχουν μελοποιήσει: Ο συνθέτης και τραγουδιστής Παντελής Θαλασσινός, η σολίστ κλασσικής κιθάρας Εύα Φάμπα, ο συνθέτης και τραγουδιστής Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης, ο συνθέτης Στέφανος Ψαραδάκος, ο συνθέτης Θοδωρής Καρέλλας, ο συνθέτης Τάσος Παπαθανασίου, ο συνθέτης Γιώργος Κοφινάς και ο συνθέτης και τραγουδιστής Ονούφριος Παντής…
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές:
Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής, Τα λυρικά, Ο Χρόνος κι οι Πληγές, και Το χώμα και το αίμα.
Το θεατρικό του έργο που έχει τίτλο: “Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο” βραβεύτηκε σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό της ‘’Ασημένιας Σελίδας’’ και εκδόθηκε από τις Εκδόσεις ‘’Εντύποις’’.
Από τις Εκδόσεις ”Εντύποις” εκδόθηκε και το 6ο βιβλίο του, ένα μυθιστόρημα που έχει τίτλο ‘’Στα μονοπάτια της Μνήμης.’’
Επίσης έχουν εκδοθεί δύο ακόμα έργα του. Μια ποιητική συλλογή με τίτλο: ‘’Πρωινό άστρο και άλλα ποιήματα’’ κι ένα βιβλίο με έξι δοκίμια που έχει τίτλο: ‘’Έξι τύψεις της Γης.’’
Ο Σύλλογος των Συνταξιούχων του Δημοσίου Ν. Βοιωτίας έχει απονείμει τιμητική πλακέτα στον ποιητή για την προσφορά του στα Γράμματα και στην Τέχνη…
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, αλλά και της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Είναι τακτικός συνεργάτης στις ιστοσελίδες: ‘’Κατιούσα’’ και
Περισσότερες πληροφορίες στο facebook (Γιώργος Μπίμης) και στο Διαδίκτυο…