«Η γυναίκα της Ζάκυθος στο υπαίθριο Θέατρο του Κολωνού» – 15/7/2020
Από Βασίλη Κοκκώνη
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Ότι βίαιο και άδικο, ότι σκληρό και εχθρικό, βάναυσο και αποκρουστικό,
τους οφθαλμούς και την ψυχή του ανθρώπου στοιχειώνει
και την πένα του ποιητή καταλύει.
Ο Διονύσιος Σολωμός, ο εθνικός ποιητής, ο ποιητής του ανολοκλήρωτου, μέσω της βιωματικής του μνήμης, ξεκινάει ένα δρόμο τραχύ, γεμάτο πόνο, αποφορά, παραμόρφωση, εχθρικότητα και ασχήμια, που διασχίζει την εποχή και τον χώρο και καταλήγει μέσα στα τείχη του Μεσολογγίου την περίοδο της δεύτερης πολιορκίας, όπου οι του τόπου γυναίκες, προσπαθώντας να περισώσουν τις ζωές των συντρόφων τους, καταφεύγουν στη Ζάκυνθο.
Εκεί, με τα χέρια απλωμένα, ζητούν βοήθεια από ζώντες και νεκρούς και κρίνονται βάναυσα από μια αποκρουστική μορφή του τόπου, τη γυναίκα της Ζάκυθος.
Ο ποιητής σε ετούτο που είναι το ένα εκ των δύο πεζών (ποιημάτων του), στρέφει τους οφθαλμούς του για πρώτη φορά μέσα του, αναζητώντας τους λόγους που απέμεινε παγωμένος, όταν η δύσμορφη και απόλυτα κακή γυναίκα της Ζάκυθος κατακεραύνωσε και εξευτέλισε εμπρός του τις Μεσολογγίτισσες, δίχως εκείνος να αντιδράσει, οι οποίες πάσχιζαν για τη σωτηρία και την ελευθερία των δικών τους και του τόπου τους.
Πίσω από το προσωπείο του Αγίου Διονυσίου, ενός Ιερομονάχου που έζησε ως τα 172 του χρόνια, ο Σολωμός απελευθερώνει την ψυχή του και στέκεται ευθυτενής απέναντι στο απόλυτο, δίχως τύψεις και περισπασμούς κακό, που δεν λυτρώνει και δεν λυτρώνεται, δεν συγχωρεί και δεν συγχωρείται, δεν νιώθει τύψεις μήτε αγάπη, παρά με όση σκληρότητα διαθέτει, με το κοκκαλιάρικο ξερακιανό της χέρι ως δαίμονας, ίδιος ο διάβολος, καταδεικνύει κρυφογελώντας τη συντριβή.
Ένα πρόσωπο όμως που στο βάθος είναι φοβισμένο και που διαπιστώνοντάς το τελικά ο ποιητής την λυπάται και παρακαλά για την λύτρωσή της.
Στο ξεκάθαρο ετούτο κείμενο πόνου και αυτογνωσίας, απελπισίας και εσωτερικής μάχης, ο Δήμος Αβδελιώδης μετά το 2013 όπου διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών,
παρουσιάζει με νέα πρωταγωνίστρια και φρέσκια διάθεση ετούτη τη φορά την Κατερίνα Γκατζόγια.
Εκεί, στο όμορφο υπαίθριο θέατρο του Κολωνού, με την άρτια ετούτη επανεμφάνιση του στα θεατρικά πράγματα και του σπουδαίου κειμένου μας καθηλώνει.
Η γυναίκα της Ζάκυθος δε σπλαχνίζεται και δεν κατανοεί, δεν αγαπάει και δεν συμπάσχει, παρά με την απάνθρωπη δαιμονική της κραυγή, καταφεύγει τελικά στην αυτοκτονία.
Αυτοκτονία από μία δερμάτινη ζώνη μα όχι για εξιλέωση, παρά αισθανόμενη πως με τη ζώνη ετούτη, έπνιγε τη στιγμή εκείνη, μέσα σε κατάσταση παράνοιας, την ίδια της την αδελφή.
Λιτή και απέριττη σκηνοθεσία ενός μονολόγου, που εκφράζει σε σύνολο τον Ιερομόναχο, τη γυναίκα της Ζάκυθος, μα και τις δυστυχείς Μεσολογγίτισσες, επενδεδυμένη με καίρια μουσική και σωστούς φωτισμούς.
Η Κατερίνα Γκατζόγια εκπληρώνει καλά το δύσκολο έργο της, μιας και το κείμενο είναι απαιτητικό και οι εναλλαγές των προσώπων εκφράζονται από έντονη διαφορετικότητα.
Το ζει και μαζί της το ζούμε και εμείς.
Μόνη ένσταση όχι ο στόμφος, ή η αργή αποτύπωση του λόγου, (αυτές οι επιλογές είναι αποδεκτές), μα η εκφραστική τονικότητα, η οποία μοιάζει να πραγματώνεται δίχως ευδιάκριτο διαχωρισμό των προσώπων, (πλην της έντασης φυσικά), κοινή για όλους τους εκφρασμένους από την Κατερίνα πρωταγωνιστές.
Εν κατακλείδι πρόκειται για μια παράσταση με κείμενο ισχυρό και μία πρωταγωνίστρια που δίνει τον καλύτερό της εαυτό στην υλοποίηση του.
Βασίλης Κοκκώνης
Συντελεστές:
Διδασκαλία Ερμηνείας, Δραματουργία–Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Μουσική Σύνθεση: Βαγγέλης Γιαννάκης
Σχεδιασμός Ενδύματος, Μακέτες: Αριστείδης Πατσόγλου
Φωτογραφίες: Φοίβος Αβδελιώδης
Ερμηνεύει η Κατερίνα Γκατζόγια
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Θεάτρου Κινηματογράφου anagnorisis
Διάρκεια παράστασης: 65 λεπτά
«Η γυναίκα της Ζάκυθος» – Θέατρο Κολωνού 15/7/20
Βασίλης Κοκκώνης (Ποιητής, Ζωγράφος, Γλύπτης, Κριτικός θεάτρου) – Βιογραφία