«Εγώ δεν είμαι ποιητής»
Τα λουλούδια είναι αγάπη ,
τα πουλιά είναι μουσική και ο έρωτας
της ψυχής το φως , έλεγε.
Στο κέντρο αυτός και τ’ αδέσποτα
του έγνεφαν μυστικά έξω απ’ τον κύκλο.
Στη θάλασσα ράβδιζε τα κύματα
για τις χαμένες ζωές των ναυαγισμένων.
Τον έβλεπα να μαλώνει με τον χρόνο
για τα σκουριασμένα τρένα της ελπίδας.
Μοίραζε το πλεόνασμα της στέρησης
στις αόρατες σκιές των πεζοδρομίων.
Και όταν έπεφτε η νυχτιά, ανηφόριζε
κατά το λόφο να μιλήσει στον Θεό.
– Την ημέρα δεν τον βλέπω μονολογούσε ,
κρύβεται από ντροπή για την κατάντια του Ανθρώπου,
μόνο στα σκοτάδια μου φανερώνεται.
Όλοι για σαλεμένο τον είχαν,
μα εγώ τον αποκαλούσα ποιητή
και κάθε φορά για προσβολή το έπαιρνε,
και πάντα με θυμό μου αποκρινόταν.
– Οι ποιητές πουλάνε την ψυχής τους,
εγώ την προσφέρω.
Στο μνήμα του σκάλισα μόνο μια λέξη… ΠΟΙΗΤΗΣ .
Από τότε πάει καιρός πολύς …
ίδιες «βραδιές», «παρουσιάσεις» και «ομιλητές».
Σε μια κρίση εαυτού αποφάσισα ν’ αποκαλυφθώ.
– Κυρίες και Κύριοι ζητώ συγγνώμη,
εγώ δεν είμαι ποιητής , αλήθεια σας λέω.
Κώστας Βασιλάκος