«Ο δρόμος προς τον Παράδεισο»
Είναι καιρός τώρα,
που μέσα απ’ τις ανοιχτές χούφτες μας πίνει νερό η βροχή.
Τα μάτια μας συγγένεψαν με τον ουρανό.
Γίνεται για λίγες στιγμές γενναιότερος απ’ τη σιωπή ο ψίθυρος
και μοιάζει άξαφνα να υπάρχει ελπίδα στον κόσμο.
Τις φωνές των πουλιών πια τις κατανοήσαμε
και απ’ την διδασκαλία της τόσης τους ελευθερίας,
αποτάξαμε τους φόβους και την ψευδαίσθηση.
Η ζωή ενυπάρχει παντού.
Ακόμη και μες στο θάνατο απαντάς μια γέννηση.
Ακόμη και σαν νυχτώσει μες στην απόλυτη ακινησία
ανάβουν έξαφνα οι ψυχές και τα γέλια,
τα άστρα και το κλάμα.
Γνωρίσαμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας πια.
Κάθε πρωί ένα Χερουβείμ ανάβει ένα κερί στα σωθικά μας.
Μέχρι να λειώσει, έχει φωταγωγηθεί για ώρες αρκετές η αιωνιότητα.
Τραβιόμαστε παράμερα για να ευχαριστηθούμε
τις καινούργιες σκέψεις στην όχθη της μνήμης.
Μας μιλά η καλαμιά για την ευλυγισία και το νούφαρο για την ακινησία.
Ο βάτραχος κελαηδά το νερό και τα πουλιά
το ακριβότερο φορούν άρωμα των αιθέρων.
Δεν είναι πως όλα άλλαξαν ως εκ θαύματος.
Είναι πως τώρα πια, απ’ τις τόσες εξομολογήσεις,
αισθάνεται καταληκτικά κανείς
πως ο παράδεισος ήταν πάντα ένα μονοπάτι
που ξεκινά από την άκρη της πιο τρυφερής σκέψης
και φτάνει ως το γέλιο.
Ένας τόπος όπου η ελπίδα δεν εξαντλείται ποτέ,
η κατανόηση είναι ιδέα
και ο άνθρωπος, αθώος.
Βασίλης Κοκκώνης
Βασίλης Κοκκώνης (Ποιητής, Ζωγράφος, Γλύπτης, Κριτικός θεάτρου) – Βιογραφία