«Ο τελευταίος χορευτής του Ταγκό» - Γιάννης Καλαϊτζάκης

_ Stop! Το αποψινό μάθημα τελείωσε. Μια χαρά τα πήγατε όλοι σας αλλά πάντα θα υπάρχουν και τα μικρά αγκαθάκια στον χορό. Μπορείτε να αποχωρήσετε όλοι εκτός από τον κύριο Γιάννη. Κύριε Γιάννη είστε απαράδεκτος! Δεν υπήρξε καμιά αρμονία μέσα από τις κινήσεις σας και είστε εντελώς αδέξιος! Χαλάσατε όλο το χορευτικό. Θα μείνετε μαζί μου και θα επαναλάβουμε το μάθημα. Θέλω στο επόμενο μάθημα να είστε αρμονικός με τους άλλους μαθητές μου. Είστε εντελώς παράταιρος σε κάθε βήμα και κίνησή σας. Θέλω συναίσθημα και κίνηση μέσα από το χορό. Με προσέχετε σε ότι σας λέω;
_ Μμμμμάλιστα… Δεν είμαι αρμονικός και τα βήματα μου είναι άσχετα με την μουσική. Φταίω. Διδάξτε με. Μάθετε με από αρμονία και κίνηση στο χορό.
_ Γιάννη γιατί είσαι κατακόκκινος; Δεν μαλώνω αλλά υποδεικνύω. Θα σου υποδείξω μερικές κινήσεις αρμονίας στο χορό γιατί θέλω αύριο να μπορείς να ακολουθήσεις τους άλλους. Γιατί είσαι τόσο πολύ ιδρωμένος;
_ Κυρία Μαριάννα είμαι αδέξιος και το παραδέχομαι. Έχω ιδρώσει γιατί ο χορός βλέπετε μέσα από τις προσπάθειες μου δείχνει πως δεν τα καταφέρνω. Θα προσπαθήσω όμως. Σας ακολουθώ. Κάντε τις πρώτες κινήσεις εσείς. Όμως δεν θέλω αυτή την μουσική που επιλέξατε αλλά αυτήν που θα σας υποδείξω. Έχω φέρει ένα cd με κάτι που με εμπνέει μέσα από τη μουσική του αλλά δεν το χόρεψα ποτέ. Θα μου κάνετε την χάρη; Θα το ήθελα πολύ. Πάω για μια στιγμή στο μπάνιο να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου και να μεταμορφωθώ.

Η Μαριάννα δεν απαντάει, παίρνει το cd από τα ιδρωμένα χέρια του και το βάζει στο στερεοφωνικό. Περιμένει λίγο να ξεκινήσει η μουσική, τον περιμένει να γυρίσει από το μπάνιο, αυτός έρχεται προς αυτήν αλλά είναι αλλιώτικος. Έχει πετάξει από πάνω του το φανελάκι της γυμναστικής και την φόρμα και είναι εντελώς διαφορετικός. Φοράει ένα παντελόνι μαύρο, άσπρο φαρδύ πουκάμισο και ένα γαλάζιο μεταξωτό ζωνάρι. Η μουσική ξεκινάει και ο Γιάννης δεν δείχνει καθόλου ντροπαλός αλλά αυστηρός. Με μια κίνηση του ανακατεύει τα μαλλιά του και τα φέρνει πίσω με τα δάχτυλα του. Η δασκάλα έχει μείνει έκπληκτη από αυτόν. Πως άλλαξε τόσο πολύ;Ο Γιάννης πλησιάζει την δασκάλα του, υποκλίνεται και την αγκαλιάζει λέγοντας της.

_ Ο χορός τώρα ξεκινάει Μαριάννα. Η αληθινή μουσική με μεταμορφώνει. Μάθε με το πραγματικό ταγκό. Μάθε με. Ξεκινάμε. Όμως εσύ θα ακολουθήσεις τα βήματα μου. Σφίξε με.

Το τραγούδι είναι ο αέρας μέσα από τις κινήσεις τους αλλά η δασκάλα χάνει τα βήματα της μερικές φορές και προσπαθεί να τα επαναφέρει. Είναι έκπληκτη από τις κινήσεις και τα βήματα του Γιάννη και όχι μόνο. Τη χορεύει πραγματικά και το βλέμμα του είναι αλλιώτικο. Κρύβει μυστήριο και πάθος που εκδηλώνεται μέσα από την αυστηρότητα του και τις κινήσεις του απέναντι της. Τα ηνία είναι δικά του. Τη χορεύει με τον δικό του τρόπο και αυτή ακολουθεί. Μαγεύεται από τον τρόπο του και αφήνεται στα χέρια του. Από δασκάλα μεταμορφώνεται σε μαθήτρια. Οι διαδρομές του μέσα από ανάσες και κινήσεις από αυτό τον χορό την ταξιδεύουν. Αισθάνεται πως δεν πατάει στο πάτωμα αλλά πως όλα είναι αέρινα. Ο μαθητής της έχει να την διδάξει πολλά ακόμα μέσα από το άγγιγμα και τον τρόπο που την κρατάει χορεύοντας την. Ο χορός όμως τελειώνει και η τελευταία στάση του ταγκό τους φέρνει πολύ κοντά. Την κρατάει από την μέση και αυτή έχει γύρει. Το χέρι του σφίγγει ακόμα την παλάμη της και την κοιτάζει κατάματα. Μόνο μια παγωμένη φιγούρα είναι οι δύο τους σε αυτή την στάση. Τον κοιτάζει και αυτή στα μάτια καταϊδρωμένη ανασαίνοντας. Πλησιάζει το πρόσωπο του ακόμα πιο κοντά στο δικό της, τα χείλη του είναι πολύ κοντά στα δικά της και της ψιθυρίζει.

_ Ξέρεις ποια είναι η τελευταία φιγούρα από το ταγκό;
_ Μα, αυτή που είμαστε αυτή την στιγμή. Έτσι τελειώνει ο χορός.
_ Όχι Μαριάννα. Η τελευταία φιγούρα είναι το σφράγισμα των χειλιών. Είναι μια κίνηση που δεν τόλμησαν οι περισσότεροι χορευτές να εκφράσουν μέσα από την σιωπή της μουσικής. Κλείσε τα μάτια σου για την τελευταία φιγούρα. Ξεκινάει ο χορός συναισθημάτων… Του φιλιού… Αφέσου…

Η Μαριάννα κλείνει τα μάτια της και αφήνεται στα χείλη του. Τη φιλάει απαλά στην αρχή, παίρνει γεύσεις από τα χείλη της αλλά δεν σταματάει εκεί. Τη φιλάει όλο και πιο έντονα φέρνοντας την στο πιο ξέφρενο παιχνίδι. Ο χορός συνεχίζεται πλέον με μια διαφορετική φιγούρα. Και οι δυο είναι μεθυσμένοι αλλά όλα έχουν ένα τέλος. Ο μαθητής της σταματάει να την φιλάει, την κοιτάζει, την σηκώνει όρθια και αποχωρεί. Η Μαριάννα έχει μείνει έκπληκτη. Αυτός ο ντροπαλός, αυτός ο αθώος πως κατάφερε και έφερε τα πάνω κάτω με αυτό τον χορό; Δεν είναι δυνατόν αυτό που έζησε μαζί του. Αντί να τον διδάξει διδάχτηκε. Αντί να τον μάθει μέσα από κινήσεις του χορού την δίδαξε ακόμα κάτι παραπάνω. Την τελευταία φιγούρα του ταγκό. Μια φιγούρα που δεν της την δίδαξε κανένας ή δεν την ένοιωσε κανένας.

Ο Γιάννης ετοιμάζεται να φύγει. Έχει φορέσει τα κανονικά ρούχα και το μπουφάν της μηχανής του. Το κράνος του είναι περασμένο στο χέρι του, την κοιτάζει και της λέει.
_ Κυρία Μαριάννα, σας ευχαριστώ πολύ για όσα με διδάξατε απόψε. Να σας πω κάτι; Η στολή αυτή ήταν του παππού μου. Μου την άφησε κληρονομιά λέγοντας μου πως αν την φορέσω θα μεταμορφωθώ σε πραγματικό χορευτή του ταγκό αν λατρέψω κάποια γυναίκα και τολμήσω να την χορέψω. Δεν θυμάμαι τα βήματα μας, δεν θυμάμαι τίποτα μέσα από τον χορό μας αλλά έχω μια γεύση αλλιώτικη στα χείλη μου. Κυρία Μαριάννα δεν είμαι ικανός να χορέψω αλλά μέσα από αυτή την μουσική μπορώ να ταξιδέψω και να ονειρεύομαι τα πιο όμορφα πράγματα με την παρτεναίρ μου. Δεν είμαι ικανός να ακολουθήσω το χορευτικό σας και πρέπει να αποχωρήσω. Βρείτε κάποιον άλλον στην θέση μου. Συγνώμη για τα λάθη στα βήματα μου. Πάνω στο γραφείο σας άφησα μια φωτογραφία του παππού μου που υπήρξε «αδέξιος» χορευτής. Λένε πως όταν ήμουν μικρός με έπαιρνε στην αγκαλιά του και με χόρευε ταγκό μέσα από χαμόγελα. Συγχωρέστε με που υπήρξα και εγώ αδέξιος χορευτής με την σειρά μου. Καληνύχτα σας.

Ο Γιάννης αποχώρησε και η Μαριάννα ακόμα παρέμενε ακίνητη. Συνήλθε κάποια στιγμή και έτρεξε προς την έξοδο της σχολής. Είδε μια φιγούρα σε μια μοτοσυκλέτα που έφευγε μέσα στην βροχή. Ήταν ο Γιάννης που χάθηκε σαν τελευταία σκιά εκείνο το βράδυ.Η Μαριάννα έβγαλε την στολή χορού, έκανε το μπάνιο της και κατευθύνθηκε στο γραφείο της να πάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου της και μετά να σβήσει τα φώτα. Πάνω στο γραφείο ήταν ένα παλιό απόκομμα από εφημερίδα. Η εφημερίδα έδειχνε ένα παλιό χορευτή ταγκό της εποχής του 1940, έγραφαν το όνομα του χορευτή και έδειχναν μερικές φιγούρες του. Έγραφε επίσης πως διέπρεψε στον χορό αυτό, πως απέσπασε 17 διεθνή βραβεία και ένα παγκόσμιο. Και η τελευταία ατάκα της εφημερίδας έθετε μια απορία στον αναγνώστη.

«Ο μοναδικός εγγονός του ο Γιαννάκης θα μπορούσε να ακολουθήσει τα βήματα του παππού του στο μέλλον;» …