Ο φόβος σας - Ηλίας Παπακωνσταντίνου

Ο φόβος σας 

“Είστε αυτό που δεν θα θέλατε να είστε ποτέ αν ήσασταν άνθρωποι…”

Ξέρετε ότι ο φόβος σας μεγαλώνει, το νιώθετε μέσα σας, σας τρώει. Κάθε μέρα γεννάει, ο δικός σας φόβος, επεκτείνεται σε άνανδρους του είδους σας. Να ξέρετε ότι κάποτε θα την πατήσετε από τους ανθρώπους που δεν υπολογίσατε, από αυτούς τους φιλήσυχους ανθρώπους της καθημερινότητας, από αυτούς που ενταφιάζεται καθημερινά το όνειρο τους, αυτούς που δουλεύουν για το τίποτα και για να ζήσετε εσείς με τις αμερικανιές στους τρόπους σας. Από αυτούς θα τα βρείτε σκούρα πραγματικά, δεν θα είναι εκείνοι που καταστρέφουν και καίνε, θα είναι ο πατέρας σας και η μάνα σας, ο αγρότης που είναι σκυμμένος χρόνια στο χώμα του, ο εργάτης, το πολυεργαλείο του αφεντικού σας, ο δάσκαλος που ξέρει να διδάσκει και να δικαιώνει, ο γείτονας που δεν αντέχει άλλο, ο φίλος που σιωπούσε τόσο καιρό.

Ο φόβος σας μεγαλώνει και το ξέρετε, ξέρετε ακόμη πως τα αφεντικά σας καταστρέφουν την Ελλάδα και ολόκληρο τον κόσμο κι εσείς πιστά έχετε τη γλώσσα σας απλωμένη πάντα για να παίρνει την σκόνη τους. Για κάθε ενδεχόμενο είστε εκεί, ακίνητοι, υποτακτικοί ηλεκτρικοί λαμπτήρες.

Είστε οι ίδιες φάτσες του 1967, οι ίδιες φάτσες του 1944, οι ίδιες αποτρόπαιες πράξεις του 1922, οι ίδιες προδοσίες του 1974, είστε το κώνειο του Σωκράτη, πάντα οι ίδιοι θα είστε, ξυρισμένοι, θα φοράτε άγαλμα στο χαμόγελο, ατσαλάκωτοι, εκκλησιαζόμενοι, δογματικοί και ματωμένοι από ξένο αίμα.

Χωρίς παιδεία και ευαισθησία, ενταφιασμένοι. Είστε αυτοί που κάνετε τόσο φθηνή τη ζωή. Είστε το αθάνατο έγκλημα ανηθικότητας. Ξέρετε πως είστε ούτε ένα τίποτα, είστε αόρατοι και δεν μπορεί να σας ορίσει ούτε ο γιος σας ούτε η μάνα σας ή ο όμοιός σας, είστε το τέλος σας. Είστε ο ξεχαρβαλομένος σας τοίχος στο κεφάλι σας. Είστε αυτό που δεν θα θέλατε να είστε ποτέ αν ήσασταν άνθρωποι…

Ο φόβος σας μεγαλώνει πολύ και απότομα, οι αντιρρήσεις μας σας πονούν. Εκείνο το κάποτε να ορίσει ο κόσμος περιμένουμε και τότε δεν θα υπάρχουν λαγούμια να κρυφτείτε. Αόρατοι και νικημένοι από τους εκμεταλλευτές σας, γιατί οι Άνθρωποι δεν πολεμούν εσάς, σας λυπούνται, πολεμούν τ΄ αφεντικά σας και το χαλασμένο σας μυαλό αόρατοί μου.

Ξέρω ότι φοβάστε, τρέμετε μέσα από τα άρματα που σας έζωσαν, ο φόβος σας κυκλώνει, αυτό και μόνο φτάνει για αρχή. Αυτό το “ξέρω” μας, πάντα θα τρέμετε…

Όλοι, με στολή ή όχι, με γραβάτα, με αξίωμα ή μη, αυτό το “ξέρω” μας φοβάστε κι αυτό θα νικήσει.