«Προσχέδιο εγκατάλειψης της Άνοιξης»
Στο λασπωμένο βλέμμα σου σέρνεται με την κοιλιά η Άνοιξη.
Η Άνοιξη η φίλη σου,
που χίλιες φορές σε ενορχηστρώνει και μια σου κλέβει την μουσική,
η Άνοιξη η σύντροφος των ορμών σου,
απρόσμενο ναυάγιο παθών, καρφωμένο στους κοραλλιογενείς υφάλους του νου σου,
η Άνοιξη, η μητέρα του Καλοκαιριού, η κόρη του Χειμώνα, η αδελφή του Φθινοπώρου,
η Άνοιξη η πόρνη.
Άθελά της ξέπεσε στην ράχη χιλίων προσευχών για την σωτηρία της ομορφιάς,
γυμνή και απέριττη, φθηνά ξεπουλημένη, ακριβά αγορασμένη, μα σκλάβα κανενός.
Νέα, αρυτίδωτη, μα με μάτια αρχαία, μελιά, περικοκλάδα του ονείρου τα τσίνορά της,
δηλητηριώδες κεντρί του αιώνιου, φιλί γλυκό του απροσδόκητου, η Άνοιξη η αγία.
Κάτω από ξύλινους σταυρούς στήνει την πραμάτεια της,
ακριβά πουλά τις υποσχέσεις,
με τα χέρια γυμνά ψαρεύει πέστροφες από την στέρνα του Σιλοάμ,
κολυμπά σαν να χορεύει στις αντανακλάσεις των τυφλών που βρίσκουν το φως τους,
με σβελτάδα ελαφιού και χάρη πίνει νερό και αστέρια,
η Άνοιξη η απρόβλεπτη, η Άνοιξη η ευγενής, η Άνοιξη των άτολμων ναυαγίων,
η Άνοιξη των τολμηρών.
Την ξέρω καλά.
Την περιμένω σφυρίζοντας άτεχνα σκοπούς στο πλάι ενός παλιού μαντρότοιχου,
ξύνοντας το κεφάλι μου,
πετώντας δήθεν αδιάφορα στην λάσπη το παλτό μου να περάσει,
λειαίνοντας την ανάσα μου με γαργάρες ουρανού,
προβάροντας με θεατρικότητα ένα κλεμμένο ποίημα.
Κι όταν τελικά καταφέρω να κάμψω τις άμυνές της
και με υποσχέσεις αιωνιότητας φτάσουμε χέρι χέρι ως τον Μάιο,
τότε, δίχως καμία τύψη, την εγκαταλείπω για το Καλοκαίρι.
Βασίλης Κοκκώνης
Βασίλης Κοκκώνης (Ποιητής, Ζωγράφος, Γλύπτης, Κριτικός θεάτρου) – Βιογραφία