«Νυχτώνει»
Νυχτώνει…
Βραδιά φθινοπώρου…
Η υγρασία από την χτεσινή βροχή,
ανεβαίνει στα κιτρινισμένα φύλλα
των δέντρων και τα βαραίνει
κι έρχεται ο άνεμος να τα ξεσηκώσει
να τα ταξιδέψει,
να τα κάνει για λίγο πουλιά,
κι ύστερα να τα ρίξει στην ανακύκλωση
λίπασμα στο χώμα.
Την τελευταία φορά που είδα
τα μάτια σου ήταν άνοιξη,
όλα άνθιζαν γύρω σου
και σ΄ αγαπούσα.
Έφυγες ξαφνικά σαν το πέταγμα
της πεταλούδας στο ήλιο,
που ψάχνει ακτίνες να σκαρφαλώσει
στου έρωτα τα μαλλιά,
να ζευγαρώσει, να ξαναγεννηθεί.
Έφυγες ξαφνικά κι εγώ
χαμένος στο χθες σου
γράφω ένα γράμμα.
Θα το στείλω το πρωί
μ ένα περιστέρι,
θα ψάξει να σε βρει εκεί
που πέφτει ο κεραυνός,
εκεί που αρχίζει
το ουράνιο τόξο,
εκεί που τελείωσε η ζωή,
για σένα για μένα…