Ποίηση Κατερίνα Κωνσταντίνου Μάτσιου
H Τέχνη του Έρωτα
Μην σε πληγώνει
η ανυπαρξία
του έρωτα.
Ο Έρωτας
είναι η τέχνη
της Αγάπης.
Και
γω …
να ξέρεις
… πάντα
… θα σ΄ Αγαπάω …
Χωρίς μολύβι, χωρίς χαρτί …
Χωρίς μολύβι, χωρίς χαρτί …
Μα θα τρυπήσω το δάκτυλο
με την πιο σμιλευμένη
πρώτη αχτίδα του φωτεινού ήλιου.
Θα γράψω με χρώμα ερυθρό
στο γαλάζιο τ’ ουρανού
το πρώτο …
Σ΄ αγαπώ …
Να το δεις στην πορεία σου
δώρο ακριβό.
Μην δακρύσεις ουρανέ μου
και μου χαλάσεις το σχέδιο,
δεν πονώ,
μόνο ήλιε μου
γερά να στιλβώσεις το ερυθρό
μη χαθεί
ως που οι φτερούγες
της αγάπης
το αγκαλιάσουν …
Με συρματόσχοινο…
Σφιχτοέδεσα την καρδιά μου
χίλιους κόμπους,
την περιέφερα
μύριες στροφές,
να μην αφήσω τίποτα
να την πλησιάσει,
σαν κάποτε
ο Οδυσσέας
δεμένος στο κατάρτι,
μην τρελαθώ.
Κι όμως . . .
Ένα ταξίδι
Άστραφταν
τα μαύρα μάτια
στη σκοτεινιά
του πρωινού,
που δεν είχε έρθει ακόμη.
Φεγγοβόλησαν
και ταξίδεψαν
τα άλλα δυο μάτια
που φωτεινά
αντιφέγγισαν στα δικά σου.
Ήταν ένα ταξίδι
τόσο σύντομο
μα και τόσο μακρινό.
Ένα ταξίδι
άυλο στιγμών
μα συνάμα παντονινά
αιώνιο …
Το Α και το Ω
Λείπεις απελπιστικά ….
ανυπόφορα …
κάνω προσευχή
σαν να ΄σουνα … Θεός.
Ο Θεός μου.
Χάθηκες.
Μα υπάρχεις.
Στα ψηλά…
Το νιώθω…
Τρύγος Καρδιάς
Τρύγησες …
την καρδιά μου,
οικειοθελώς βέβαια …
Όσο ο τρύγος διαρκούσε
μοσχοβολούσε η πλάση
τραγούδι και χρώμα ερωτικό.
Μα κάποτε ο τρύγος
τελειώνει …
Θα πιούμε μαζί
μια Κουμανταρία …;
Προσωπογραφία … του Έρωτα
Μιλήσαμε γι’ αυτά
που μας πλήγωσαν
και μας πληγώνουν.
Μιλήσαμε για
μας
για τους άλλους.
Μιλήσαμε για
τις λαλιές, τους ήχους,
τη γαλήνη, την ηρεμία.
Μιλήσαμε για
τα όνειρα που θα ονειρευτούμε
το βράδυ … τα ποθητά…
Μιλήσαμε για αυτό
που με φοβίζει
και για αυτό
που αγαπάς.
Μιλήσαμε για
τον Θεό,
τον ήλιο,
τη θάλασσα,
την άμμο…
Μιλήσαμε για
την αγνή αγάπη
δύο νέων …
Αλήθεια τι θα θύμιζε-
«ο Δάφνης και η Χλόη»
ποιος ο κακός λύκος,
τι λογής ληστεία είναι ο Έρωτας …;
– αν γνωριζόμαστε από παλιά …;
Ταπεινός παράδεισος
Συλλέκτης των ονείρων σου
σαν απαλή ηχώ,
μεταγλώττιση,
στο φλοίσβο των κυμάτων
καλοκαιρινού δειλινού.
Μια αλμυρή σταλαμή
παφλάζοντας
να ακουμπήσω
στα όμορφα χείλη σου.
Να την μαζέψω μετά
με τα δικά μου
να σε δροσίσω όμορφα
στην τρίλιζα του πάθους
χαρωπά στο όνειρό σου.
Για την αγάπη σου
Άγγελε
ζώσου τα φτερά
ψηλά
για να πετάξεις
και γω
για την αγάπη σου
φωτιά τη γη
να κάψεις.
Από μακρυά
να με θωρείς
να κρυφοκαμαρώνω
και γω
για την αγάπη σου
κρυφά
να γλυκολιώνω.
Δούρειος Ίππος
Σε εκείνη την έξοδο
ήταν για να κάνεις
την είσοδο
στην ψυχή μου
και το πέτυχες καλά…
Πήρα όλη την ευτυχία
μέσα από τα δυο λυπούμενα
μάτια σου.
Δεν νομίζω να έδωσα
μα … πήρα πολλά!!!
Αρχαιολόγος
Εντόπισε και καθόρισε
τα σημεία
στην άβυσσο του Είναι μου
στα έγκατα της Καρδιάς μου
στα μύχια της Ψυχής μου.
Να ανακαλύψεις … το χαμένο θησαυρό …
της ΄Υπαρξης μου
αρχαιοδίφης του Ονείρου μου
– όχι αρχαιοκάπηλος, ούτε ψευτοαρχαιολόγος –
θα σε περιμένω
εκεί στην Αρχή ή στο Τέλος
της ανασκαφής.
Να με Εντοπίσεις …
Όπως το μέλιν η μορφή
Αντάν ‘ν’ αρκέψει η καρκιά
τζιαι να φακκά θαρκούμαι
πως εννά ππέσει ο ουρανός
τζιαι δεν παρηορκούμαι
Λαλώ σου πως με πονείς
τζιαι δεν μου κρολοέσαι
πως την ψυσιήν μου τυραννείς
τζιαι δεν μου πολοέσαι
Όπως το μέλιν το γλυτζιήν
εν΄ η μορφή σου φως μου
τζιαι έκαμεν την καρκιούλα μου
vα τακκουρά εντός μου.
Όπως το μέλιν η μορφή
που την θωρώ καρτζιήν μου
τζιαι όπως την μέλισσαν εγιώ
φκιόρον μες την ψυσιήν μου.
Να σε θωρώ να σιέρουμαι
την γύρη να σινάω
τζιαι να το ξέρεις πάντοτε
εγιώ εννά σ’ αγαπάω.
Κατερίνα Κωνσταντίνου Μάτσιου
Περιγραφή παρατηρούμενων διαλεκτικών χαρακτηριστικών:
Αντάν = a΄ntan = όταν
Αρκέψει = a΄rkepsi = αρχίσει
τζιαι = tžiai = και
Φακκά = fa΄kka = κτυπά
Θαρκούμαι = θa΄rkoume = νομίζω
εννά = e΄nna = θα
Ππέσει = ΄pesi = κατέβει
παρηορκούμαι = pario΄rkoume = παρηγορούμαι
Κρολοέσαι = krolo΄ese = ακούεις
Γλυτζιήν = γʎi΄tžjin = γλυκό
Ττακκουρά = ttakkou΄ra = κτυπά
Καρτζιήν = ka΄rtžjin = απέναντι
Φκιόρον = ΄fkioron = λουλούδι
Σιέρουμαι = ΄sjieroume = χαίρουμαι
Σινάω = si΄nao = μαζεύω