Το πέτρινο καράβι – Παντελής Βέλκος
«Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 21 Μαρτίου 2021»
Πατήστε το play για να ακούσετε τον συγγραφέα να διαβάζει το ποίημα:
Το πέτρινο καράβι
Έφτιαξα ένα σπίτι πάνω
σε δυο πέτρινους λόφους,
με της Θάλασσας το κύμα
να σπάει στα βράχια,
φτιάχνοντας με του
ήλιου το φως, πολύχρωμους
ακροβάτες χρωμάτων…
Έφτιαξα ένα σπίτι σ ένα
ύψωμα στο γιαλό ν αφήνω
το βλέμμα μου να ταξιδεύει
μήπως φανείς στον ορίζοντα
και σ αντικρίσω ..
Έφτιαξα ένα σπίτι πέτρινο
να μην φοβάται τον καιρό
και τα κύματα..
Ένα σπίτι που μοιάζει
με καράβι, να κάθομαι
στην αυλή και ν αγναντεύω
την θάλασσα, που τα χρώματα της
μοιάζουν με τα μάτια σου..
Το στόλισα με δυο κατάρτια,
κρέμασα στο ένα την γαλανόλευκη
να κυματίζει και στο άλλο
την εικόνα σου με το χαμόγελο σου,
να προσφέρεις χαρά κι αγάπη
σ όσους το κοιτούν..
Κάτω από την φωτογραφία σου,
που την χαϊδεύει ο άνεμος και
έχει μείνει αποτύπωμα στον χρόνο,
κάθομαι και γράφω ποιήματα..
Μετά τους βάζω φτερά
να ταξιδεύουν μήπως και
σε συναντήσουν μεσο-πέλαγα
για να τα διαβάσεις !
Εγώ θα είμαι πάντα εδώ σ αυτό
το πέτρινο καράβι να προσμένω
μήπως και φανείς..
Εδώ μόνος μου θα στέκω,
μέσα στον κόσμο των ονείρων,
ξένος, στους ξένους ..
Περνούν οι μέρες..
Κάθομαι κι αγναντεύω το πέλαγος.
τώρα έχει πέσει ο ήλιος ..
Το φεγγάρι προσπαθεί να σηκωθεί
σιγά-σιγά στον ουρανό..
Που και που αρχίζουν και ξεπροβάλλουν
μερικά αστέρια, το σκοτάδι κυριαρχεί..
Άρχισαν να χορεύουν σκιές, που
μοιάζουν με νεκρά σώματα, και
ξεπηδούν από παντού..
Άρχισε και φυσά δυνατός αγέρας,
μαζί με μια βροχή που λες και
προσπαθεί, να μαστιγώσει το χώμα,
να ξυπνήσουν τα χαμένα όνειρα..
Να ξαναγεννηθούν οι ελπίδες..
Το Πέτρινο Καράβι αρχίζει και τρίζει,
σαν να θέλει να μου πει να σηκώσω
άγκυρα, να τ αφήσω ελεύθερο,
να ταξιδεύσει στο άγνωστο,
μέσα σε ανεξερεύνητες θάλασσες,
που ούτε οι γλάροι δεν τις έχουν
διαβεί..
Ξαφνικά σαν ν ακούγονται φωνές
πελώρια κύματα κόβουν το σχοινί
της άγκυρας, Και το πέτρινο καράβι
αρχίζει και ταξιδεύει, το σπρώχνει
ο άνεμος το ζωντανεύει, κάνει
τα παράθυρα φτερά, και πάνω στα νερά
πετάει..
Με πάει σ άλλες θάλασσες
χωρίς στεριά τριγύρω, μόνο ένα φως
σαν να γλιστρά και πέφτει απ τ αστέρια,
με μία σκάλα που κρατούν άγγελοι
στα φτερά τους..
Και να στην μέση είσαι εσύ,
με χάρη κατεβαίνεις, με μια κορώνα
στα μαλλιά και ρόδα μες τα χέρια..
Όλα τριγύρω με μεθούν, κι εγώ
ξανά γεννιέμαι.
Με κλείνεις μες την αγκαλιά και
με τραβάς στ΄ αστέρια.
Τώρα κι εγώ έχω φτερά, μαζί σου
θα πετάω, εκεί που σμίγουν
οι ψυχές πάντα θα σεργιανάω..
Μα με αγέρα δυνατό τα παραθύρια
κλείνουν..
Και πάλι ξανά ανοίγουνε
και η χαρά τελειώνει, τώρα σβήνουν
τα όνειρα και φεύγει το φεγγάρι.
Είναι η ώρα που πουλιά στον
ουρανό πετάνε..
Που η ελπίδα χάνεται στην πρώτη
ηλιαχτίδα..
Παντελής Βέλκος