«Άνθρωπος δέντρο»
Τι είχε δικό του;
Τις ρίζες του μονάχα.
Τρέχαν πουλιά μες στα μαλλιά του
κι όλος κελάηδαγε.
Άνεμοι τονε φυσούσαν
κι όλος τραγούδαγε.
Ο ήλιος τονε φλόγιζε
κι αυτός μι’ αγκάλη όλο δροσιά.
Άνθρωπος δέντρο.
Σαν κερασιά, σαν πλάτανος,
σαν δρυς, σαν καστανιά.
Μ’ όλα τα χέρια του ανοιχτά.
Να καταλήγει ο άνεμος.
Να αρχινάει ο ουρανός.
Αντώνης Σαμιωτάκης
Αντώνης Σαμιωτάκης (Ποιητής, Κριτικός Λογοτεχνίας) – Βιογραφία