Ευκταίον – Χρύσα Μιχαλοπούλου
Πατήστε το play για να ακούσετε τη συγγραφέα να διαβάζει το ποίημα:
Ευκταίον
Η πίστη σιγοκαίει
τα αργοπορημένα αύριο
υπόσχεται την άνοιξη,
ανεμπόδιστη
(και) δεν ξεψυχά ο χρόνος να μας κυνηγά!
Άπλαστες εικόνες μπαίνουν στο σπίτι,
ξεδιψώ από χαμόγελα,
γίνομαι ποιητής,
δικέφαλος αετός,
αδιόρατη γραμμή,
δέντρο,
καλύβα ταπεινή,
η αντοχή αναγνωρίζει τα ύψη
(και) φρουρεί εύφημος μνεία
τον διάφανο πολεμιστή.
Ω αγάπη μου το νερό κυλά,
η χλόη μοσχοβολά,
εσύ κραδαίνεις το ξίφος
εξολοθρεύεις τους πειρατές
και χαράσσεις πορεία με τον ήλιο.
Σε συνοδεύω με σφιγμένη καρδιά,
μα στα χέρια σου πάλλομαι, χείμαρρος,
με μόνη προσδοκία του αποχαιρετισμού
για ό,τι απόμεινε από τη νύστα.
Νηνεμία πλαταίνει τον μεγάλο δρόμο,
πανανθρώπινο καντήλι.
Μέσα μας υψώνεται ζωή
καταδικάζει σκιές, θανάτους και αποβάθρες,
τα πνεύματα του μίσους διασκορπίζονται
στη προβολή του σύμπαντος,
ο πρόδρομος ουρανός μας βαφτίζει
και το ταμπούρλο αντηχεί!!!
Από το άστρο της αυγής
έως το άστρο της εσπέρας,
αγρυπνά η αγάπη, ρόδινη ατμόσφαιρα
χρυσοποίκιλτη αρετή,
γνήσια φιλοστοργία,
σαν παιδί που ζητά τη λιχουδιά,
σα μάνα που φοράει τα άνθια
επί το έργον.
Ω, σύζυγε,
ωραίε μου καθρέφτη
καταφύγιο σου ετοίμασα
επί των τιμών
ευκταίον εσαεί.