Η Τέχνη της αφαίρεσης – Σπύρος Ζαχαράτος
«Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 21 Μαρτίου 2021»
Γιατί όλοι –και οι πιο λακωνικοί– πέφτουμε στην παγίδα, στη γοητεία της περιγραφής του πλεονάσματος ή του εντυπωσιασμού, που σκοτώνουν την ποίηση…
Δεν μπορείς να μου χαρίζεις μιαν ανθοδέσμη από τριαντάφυλλα και να τα θεωρείς όλα ποίηση. Ποίηση είναι το άρωμα και τα ρόδα και όχι τα φύλλα, το κοτσάνι και τ’ αγκάθια!
Να μου προσφέρεις έναν καρπό να δοκιμάσω ποίηση είναι μόνο το κουκούτσι, αυτό μας οδηγεί στο μέλλον…
Σπύρος Ζαχαράτος
Παραδείγματα αφαίρεσης του συγγραφέα ποιητή Σπύρου Ζαχαράτου:
Η ηλικία της θάλασσας
Την ξοδέψαμε τη ζωή μας
για δέκα βήματα μπροστά
για δέκα σκαλιά πάνω.
Αλλά και μέχρι να ανακαλύψουμε πλόες ονείρων
τροχιές άστρων
και να ταξιδέψουμε όπου τελειώνει ο ουρανός.
Να γίνουμε οιωνοσκόποι.
Να ανακαλύψουμε την ηλικία της θάλασσας.
Να αποθηκεύσουμε τα όστρακα των ονείρων.
Να βρούμε τα χρώματα της Ίριδας.
Να δούμε τη λάμψη της σταλαγματιάς
και την υπόσχεση της αστραπής.
Να αισθανθούμε τις αναπνοές της γης
και τη θαλπωρή της φωτιάς.
Να αντισταθούμε σε ό,τι μας ακυρώνει.
Να εδραιώσουμε την πεποίθηση ότι και οι ήττες
σφυρηλατούν χαρακτήρες.
Να προσκυνήσουμε τα χέρια του Γεννήτορα
κι ευλαβικά να γονατίσουμε
μπροστά στις Μάνες – Παναγιές του κόσμου.
Κι απομεσήμερο υπομονής
αναζητώντας το χρέος
το λιγοστό χώμα
τον ελάχιστο ίσκιο
και το δάκρυ του βράχου.
Λυγίσαμε;
Γίνε μέταλλο μου είπες
κι έγινα ανθός.
Γίνε μέταλλο σου είπα
κι ήρθες μέλισσα.
Ηλικία της θάλασσας
Για δέκα βήματα μπροστά
δέκα σκαλιά πάνω·
ξοδέψαμε τη ζωή μας!
Ανακαλύψαμε πλόες ονείρων,
τροχιές άστρων,
ταξιδέψαμε όπου τελειώνει ο ουρανός…
Γίναμε οιωνοσκόποι.
Ανακαλύψαμε την ηλικία της θάλασσας.
Αποθηκεύσαμε όστρακα κι αλάτι.
Είδαμε τα χρώματα της Ίριδας,
τη λάμψη της αστραπής,
την υπόσχεση της σταλαγματιάς.
Αισθανθήκαμε αναπνοές της γης,
τη θαλπωρή της φωτιάς…
Ας αντισταθούμε σ’ ό,τι μας ακυρώνει!
Οι ήττες σφυρηλατούν χαρακτήρες.
Να προσκυνήσουμε τα χέρια του Γεννήτορα
κι ευλαβικά τις Μάνες – Παναγιές…
Απομεσήμερο υπομονής.
Αναζητώντας το χρέος
χώμα, νερό κι Ανάσταση.
Λυγίσαμε!
Γίνε μέταλλο μου είπες·
κι έγινα ανθός!
Γίνε μέταλλο σου είπα·
κι ήρθες μέλισσα…
Τρίπτυχο
Φέρνω στις εκβολές σου
ό,τι γεννά η μνήμη μου
στις πηγές της ψυχής σου
να πιούμε τέτοια νάματα.
Πάμε Φιλαράκο στο ξέφωτο·
στο βράχο που φυτρώνουν τα μελλοντικά όνειρα.
Τόσες Δεκαετίες μαθαίνουμε
πως πάντα
κάτι εκλεκτές μειοψηφίες
σώζουν στο τέλος τη παρτίδα.
Αν γίνουμε αστραπή
ή έστω πυγολαμπίδα
θα υπάρξουμε·
πριν απ’ το νέο λυκαυγές της ανθρωπότητας
Με τα ελάχιστα γεμίζουν οι ρωγμές
με τον έρωτα γιατρεύονται τα σώματα
Να απολαμβάνεις·
τη σταγόνα, την αχτίδα, τη στιγμή.
Να μεταλάβεις·
το αίμα, το φιλί, το δάκρυ.
Τίποτα δεν είναι παντοτινό.
Τρίπτυχο
Φέρνω στις εκβολές σου
ό,τι γεννάει μνήμη,
πηγές της ψυχής
ας πιούμε τ’ άγια νάματα!
Πάμε στο ξέφωτο
στο βράχο φυτρώνουν όνειρα.
Δεκαετίες μαθαίνουμε
πως εκλεκτές μειοψηφίες
σώζουν στο τέλος τη παρτίδα.
Αν γίνουμε αστραπή
ή έστω πυγολαμπίδα
θα υπάρξουμε
πριν απ’ το νέο λυκαυγές
της Ανθρωπότητας…
Τίποτα για χόρταση
ούτε η Ζωή.
απολαμβάνουμε το μεγαλείο
μικρών θαυμάτων!
Ρωγμές και τραύματα
μ’ έρωτα γιατρέψαμε.
Σταγόνα, στιγμή.
κι ο Όμηρος.
Στα τιμαλφή μας…
Κρυφό σχολειό της ίασης
Θέλω να παλέψω
να ασκηθώ.
Θέλω να γίνω άνθρωπος.
Να μεταλάβω τη θλίψη της εργατικής τάξης.
Θέλω να γίνω άνθρωπος!…
Θέλω να σβήσω από λεξιλόγιο του μέλλοντος
λέξεις καταραμένες.
Όπως συμφέρον, χρήμα, περιουσία, κέρδος, υπεραξία
τράπεζες, αγορές
και οίκους οικονομικών αξιολογήσεων·
σκλαβιά σωμάτων και δουλεία ψυχής.
Τους οίκους πνευματικής ανοχής
πασαρέλες, που κάνει βόλτα
γυαλιστερό το ψεύδος.
Θέλω να ενωθούμε
να καταργήσουμε το σύρμα που μας χωρίζει.
Να ψάξουμε τη λύτρωση
στα μονοπάτια της ποίησης
και τις λεωφόρους της προσφοράς.
Θέλω να μας ενώνει η τέχνη
στο αλώνι της αδελφοσύνης
στο κρυφό σχολειό της ίασης.
Θέλω να σε μυήσω
στον έρωτα γραμμάτων.
Είμαστε εγγόνια γιγάντων
και παιδιά φωτισμένων εργατών της ζωής.
Κρυφό σχολειό της ίασης
Θα παλέψω.
Θέλω να γίνω άνθρωπος.
Να μεταλάβω τη λύπη
κι αλήθειες του καιρού.
Να σβήσω απ’ το λεξιλόγιο
λέξεις καταραμένες.
Να ψάξω λύτρωση
μονοπάτια ποίησης
λεωφόρος προσφοράς.
Καταργώντας σύρματα
και διαφορές.
Στο κρυφό σχολείο της ίασης
να σας μυήσω
στο φως που λέει:
Είμαστε εγγόνια εργατών
αλυγίστων πλασμάτων.
Δεν ταξιδεύουμε
όπου ποθεί ο νους
πελαγοδρομούμε
σε οίκους αξιολόγησης
σε πασαρέλες ψεύδους
γυαλιστερού…
Κριτικό σημείωμα από τον ποιητή, κριτικό, συγγραφέα και Διδάκτωρ της Νεοελληνικής Φιλολογίας Γιώργο Πετρόπουλο, για την ποιητική συλλογή του Σπύρου Ζαχαράτου “Στη φλούδα της καρδιάς” (2019) από τις Εκδόσεις Οδός Πανός.
Η παρούσα ποιητική συλλογή “Στη φλούδα της καρδιάς” από τις Εκδόσεις Οδός Πανός του Σπύρου Ζαχαράτου απευθύνεται στις εκλεκτές εκείνες διάνοιες, που ζουν στον ιδεατό κόσμο, πέρα και έξω από την υλιστική μας πραγματικότητα. Ωστόσο είναι ποίηση μεστή, χαρισματική θα έγραφα, με πρωτοτυπία έκφρασης και πλούτο νοημάτων.
Διακατέχεται από το ουμανιστικό πνεύμα, έντονον κοινωνισμόν και ελληνοκεντρικότητα, στοιχεία που δυστυχώς σπανίως πια συναντάμε στους συγχρόνους μικρολόγους ποιητάς μας. Γι’ αυτό και η ποίησή του έχει μία ιδιαίτερη στιλπνότητα και μια χαρισματική έξαρση, που αν μη τι άλλο την καθιστά υπέρλαμπρο φως μέσα στην καταχνιά και το ζόφος των δίσεκτων καιρών μας. Στην καλογραμμένη αυτή και άκρως λυρική ποιητική συλλογή εξέχουσα θέση έχει ο κοινωνικός ρόλος του ποιητού, ως οδηγού και φύλακα των αιωνίων παρακαταθηκών, και τα ποιήματα ποιητικής.
Η εξαίσια γραφή του Σπύρου Ζαχαράτου, ενδιαφέρον δείγμα της μετα-υπερρεαλιστικής τεχνοτροπίας, εκφράζεται σε μια γλώσσα καθάρια και λαγαρή, που και στις αποσιωπήσεις της ακόμη είναι εύγλωττη. Γιατί ο ποιητής σηκώνει στους ώμους του το βάρος μιας γενιάς, της δικής μας, που θέλαμε να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο αλλά δεν τα καταφέραμε.
Προσωπικά πιστεύω ότι μέσα στην ποιητική μας λειψανδρία διαλάμπουν πολλοί λίγοι ποιητές. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο Σπύρος Ζαχαράτος. Η φωνή των χαμένων ιδανικών του κόσμου μας.
Εξαιρετικά! Υπέροχη γραφή Σπύρο !
Μπρ5