Μην περιμένεις - Χριστίνα Γαλιάνδρα

Μην περιμένεις – Χριστίνα Γαλιάνδρα

Μην περιμένεις

Μην περιμένεις άνθρωπε , ελπίδες των αιώνων ,
να πέσουν πάνω απαλά στον στεναγμό των πόνων.
Μην περιμένεις τα πουλιά τραγούδι να αρχίσουν
γιατί τα όμορφα φτερά να τεντωθούν θα αργήσουν.

Μην περιμένεις άνθρωπε τις λίμνες, τα ποτάμια,
νερό δεν έχουνε κι αυτά, στέρεψαν σαν τα μάτια.
Μην περιμένεις στη σκιά, δροσιά δεν θα υπάρξει
κι η μοίρα σαν εσύ πονάς ποτέ δεν θα την νοιάξει.

Να περιμένεις άγρια και θλιβερά μαντάτα
να περπατούν αδιάντροπα κι αθόρυβα στη στράτα.
Να κλέβουν από τα παιδιά ονείρατα και γέλια
κι απ΄ τους μεγάλους τα κλειδιά που κράταγαν στα χέρια.

Να περιμένεις μαρασμό, πέτρα και αγκωνάρι
να σφίξει κι άλλο η καρδιά στην μέση το ζωνάρι.
Να περιμένεις τ’ άδικο να σου χτυπά την πόρτα
κι όλο να λες πως βούλιαξες στις λάσπες και στα χόρτα.

Μην περιμένεις άνθρωπε το φως μες στα σκοτάδια
μα πρέπει εσύ να γίνεις φως στα άφωτα τα βράδια.
Να λάμπεις ότι κι αν συμβεί και να γελάς ακόμα,
όσο κι αν γδέρνεσαι σκληρά στην πέτρα και στο χώμα…

Χριστίνα Γαλιάνδρα