Ο ερημίτης της ποίησης
Μια ερημική καρδιά
σταλάζει αίμα στην ποίηση.
Ευλογία για τον ερημίτη
η απλότητα της γραφής του
και η φλογισμένη έμπνευση.
Ανεξερεύνητο το μεγαλείο
της γέννησης των στίχων.
Μυριάδες φορές ανεβαίνει
τον τραχύ και δύσκολο
δρόμο της τετράψηλης κορυφής
του πλούτου των λέξεων.
Η μοίρα του κορνίζα στην ψυχή του.
Μια πανάρχαια θλίψη θανάτου
τον συνοδεύει κάτω από φυλλώματα άστρων.
Παραδομένος με όλο του το είναι,
ορμά ασυγκράτητος στο μεγαλείο της αθανασίας της ποίησης
σαν όχλος δεμένος.
Μεταμορφώνεται σε σταυρό αγιοσύνης πάνω σε τρούλο εκκλησίας.
Χρυσόσκονη βάζει στα πέλματα και τρέχει
στ’ αλώνια με τα ηλιοτρόπια για την υπέρβαση των μελλούμενων.