«Το Κάλλος το Ιόνιο»
Σπύρος Σαμοίλης – Σπύρος Ζαχαράτος
Ένα ορατόριο σε εξέλιξη…
«Το κάλλος το Ιόνιον» είναι ο τίτλος του νέου έργου του συνθέτη Σπύρου Σαμοΐλη. Πρόκειται για λαϊκό ορατόριο σε ποίηση του Σπύρου Ζαχαράτου, ένα έργο – ύμνος, για τα Επτάνησα και όλα τα μέρη που χαϊδεύει το Ιόνιο.
«Το κάλλος το Ιόνιο» το μεγάλο σπονδυλωτό ποίημα του Σπύρου Ζαχαράτου αποτελείται από τέσσερα μέρη. Κάθε ένα από αυτά κλείνει με το δοξαστικό και ολοκληρώνεται με δύο τραγούδια. Το ποίημα αφιερώθηκε στα 150 χρόνια ελευθερίας των Ιονίων νησιών με την Ελλάδα.
Αναφέρεται στα χρόνια, πριν την ένωση και μέχρι σήμερα.
Τραγουδάει τα πάθη, τους πόθους και τις ελπίδες.
Τραγουδάει τον Σολωμό, τον Κάλβο και το Μαραμπού.
Δίνει μιλιά στο βράχο, στο κύμα και την αλμύρα.
Μια σύνθετη, μυσταγωγία, για το δεκαπεντάστερο κάλλος, το Ιόνιο.
Τόπο του μύθου και της αλήθειας, του έρωτα, της ομορφιάς και της αρμονίας.
Άγιοι του έργου, οι καθημερινοί άνθρωποι, οι αγωνιστές, οι ριζοσπάστες.
«Κουράγιο έπαιρνε ο λαός κι όλοι οι ποπολάροι
κι όποιος διαβεί γονατιστός, του πρέπει χαλινάρι».
Κάθε λέξη και κάθε νότα, γιομάτη με το άρωμα της λεβάντας, του σπάρτου και του ασπάλαθου.
Το έργο είναι γραμμένο για ορχήστρα, τραγουδιστές και μικτή χορωδία.
Όλο το ποίημα δημοσιευμένο στην e-musa.gr :
Το Κάλλος το Ιόνιο – Σπύρος Ζαχαράτος – «Εντός των τειχών»
Λίγα λόγια για τον συνθέτη Σπύρο Σαμοΐλη:
Ο Σπύρος Σαμοΐλης γεννήθηκε στη Λευκίμμη της Κέρκυρας. Η οικογένεια της μητέρας του ήταν οικογένεια λαϊκών μουσικών, η δε του πατέρα του ζωγράφων, αγιογράφων και ξυλογλυπτών. Έτσι, κληρονόμησε τη μουσική και την αγιογραφία. Στη Λευκίμμη τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο και έμαθε τις πρώτες νότες στη Φιλαρμονική του τόπου. Δεκαεπτά χρονών γίνεται μαέστρος της Φιλαρμονικής και δεκαοκτώ έρχεται στην Αθήνα. Γνωρίζεται με τον Μίκη Θεοδωράκη και μαθητεύει κοντά του μέχρι τον Απρίλη του 1967. Παίρνει μαθήματα από την καθηγήτρια του Εθνικού Ωδείου Κλέλια Φωτοπούλου και από τον συνθέτη Χρήστο Λεοντή. Το 1972 ανοίγει Γκαλερί Ζωγραφικής στην Αθήνα και εκεί κάνει και τις πρώτες πρόβες των τραγουδιών του. Παράλληλα αγιογραφεί σε ναούς της Αθήνας.
Mέσα στη Χούντα, το 1972, δίνει την πρώτη του συναυλία στο Θέατρο «Διάνα» και στις πρώτες θέσεις κάθονται οι ποιητές Κώστας Βάρναλης, Γιάννης Ρίτσος και η Έλλη Αλεξίου. Το 1973 φεύγει κυνηγημένος από τη Χούντα για το Παρίσι, όπου ξανασυντά τον Θεοδωράκη.
Το 1974 ο Στράτος Διονυσίου τραγουδά σε δίσκο το πρώτο τραγούδι του Σαμοΐλη «Το τραγούδι της πέρδικας» που βραβεύεται στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Κολούμπια. Μαζί με τον Θεοδωράκη δίνουν, το 1975, μια συναυλία στο δημοτικό Στάδιο Κέρκυρας και την ίδια χρονιά κυκλοφορεί ο πρώτος μεγάλος προσωπικός του δίσκος «Βάστα καρδιά» με τον Πέτρο Πανδή και την Ελένη Βιτάλη, σε ποίηση του Κώστα Βάρναλη, του Νίκου Πανδή και του Σαράντη Αλιβιζάτου. Ακολουθούν οι δίσκοι «Κραυγή στα πέρατα» σε ποίηση Μενέλαου Λουντέμη και οι «Γειτονιές του Κόσμου» σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου.
Συνεργάζεται με την Ελένη Βιτάλη, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Αντώνη Καλογιάννη, τον Γιώργο Ζωγράφο και τον ρεμπέτη Νίκο Περγιάλη. Κυκλοφορούν οι δίσκοι του «Λαϊκές εικόνες», «Ρεμπέτικη ταβέρνα» και μαζί με τον Ηλία Ανδριόπουλο «Η λαϊκή ανθολογία».
Λαμβάνει πολλές βραβεύσεις και διακρίσεις ενώ από το 1987 μένει μόνιμα στην Κέρκυρα και αγιογραφεί σε εκκλησίες της γενέτειράς του αλλά και της Αθήνας.Στην Κέρκυρα εμπνέεται και δημιουργεί το 2000 τους Πανελλήνιους Ποιητικούς και Μουσικούς Αγώνες ενώ το 2013 και για τέσσερα χρόνια ήταν πρόεδρος στο Δημοτικό και Περιφερειακό Θέατρο Ιονίων Νήσων.