«Ενθυμούμαι…» – Δέσποινα Ρεκούδη
Πολυτεχνείο 47η επέτειος της Φοιτητικής εξέγερσης
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
«Οδός Πατησίων 42»
Το κτήριο της οδού Πατησίων, όπως το παρατήρησα έχοντας περπατήσει γύρω στα είκοσι λεπτά για να φτάσω εκεί, δεν είναι τόσο εντυπωσιακό. Δεν είναι κόσμημα για την πόλη ούτε αποτελεί αρχιτεκτονικό επίτευγμα. Δεν είναι καν καλοδιατηρημένο. Εκπέμπει όμως αυτή τη δύναμη περασμένων αγώνων, τη μυρωδιά εφηβικών ορμονών μπλεγμένη με δακρυγόνα και τον απόηχο του φωτός από τις “κρότου λάμψης”. Αν και καθαρισμένο επιμελώς από την εκάστοτε δημοτική καθαριότητα, στους τοίχους αχνοφαίνονται ακόμα κόκκινες μπογιές και συνθήματα. Σήμερα, που η οδός Πατησίων λίγο μετά τις επτά το απόγευμα ήταν σχεδόν κενή (!), μπορούσα να ακούσω τα παράσιτα από τον ραδιοφωνικό σταθμό μέσα στο τμήμα Μηχανολογίας. Η αλήθεια είναι ότι πάντα με συγκινεί η εικόνα κι αυτό με κάνει να θέλω ακόμα πιο πολύ να τη χωρέσω σε λέξεις για να τη μοιραστώ.
Διάβασα, λοιπόν, αναζητώντας πληροφορίες από διαφορετικές πηγές για τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου, ώστε οι λέξεις να γεννηθούν από εύφορο έδαφος. Ξαναείδα όλα όσα έχουν καταγραφεί ως επίσημα συμβάντα, άκουσα αυτόπτες μάρτυρες να καταθέτουν τρομακτικές εμπειρίες, κάποιο άρθρο έλεγε πως οι αστυνομικοί εξαπατούσαν τους εξεγερμένους μπαίνοντας με ιατρικές στολές, δήθεν για να παρέχουν βοήθεια και προχωρούσαν σε συλλήψεις και ξυλοδαρμούς, κάποια άλλη ηλεκτρονική εφημερίδα έλεγε πως η τότε κυβέρνηση, θέλοντας να συγκαλύψει την ανικανότητά της, υποστήριζε ότι δεν συνέβη τίποτα εκείνη την ημέρα. Η πιο εξόφθαλμη άποψη που βρήκα, όμως, ήταν ότι δεν θα έπρεπε να εορτάζεται ως επέτειος η εξέγερση του Πολυτεχνείου, γιατί κανείς δεν πέθανε μέσα στο κτήριο και υπήρξε μεγάλη παραπληροφόρηση, γιατί το γεγονός εξυπηρέτησε μόνο πολιτικούς σκοπούς για να θησαυρίζουν κάποιοι σε βάρος κάποιων άλλων και γιατί στο τέλος η χούντα δεν έπεσε λόγω αυτού του γεγονότος.
Δεν το κρύβω ότι με προβλημάτισε η τελευταία γνώμη. Με έβαλε να σκεφτώ τι ακριβώς γιορτάζουμε, γιατί κάνουμε πορεία προς το κτήριο της οδού Πατησίων και γιατί στις σχολικές γιορτές δίνουμε στα παιδάκια να κρατούν κόκκινα γαρύφαλλα την ώρα που τραγουδούν το “Πότε θα κάνει ξαστεριά”. Σίγουρα δεν μπορώ να έχω πλήρη εικόνα για το τι ακριβώς έγινε, εφόσον δεν ήμουν καν εν ζωή. Μπλεγμένη μέσα στις ιστοσελίδες, τηλεφώνησα στη μητέρα μου και της είπα “Θέλω να γράψω κάτι για το Πολυτεχνείο”. “Εμείς στο σπίτι δεν μιλούσαμε για αυτό. Ο πατέρας μας έλεγε μη μιλάτε θα μας κυνηγήσουν. Κι ο κόσμος περνούσε δύσκολα τότε. Ήμουν μικρή κι όμως προσευχόμουν να είναι καλά εκείνα τα παιδιά”, μου απάντησε. Της είπα για τις τόσες ομοιότητες που έχουν οι καταγραφές για το τότε με όλα αυτά που ζω τώρα. “Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά”, είπε.
Και όντως κατάλαβα. Κατάλαβα πως η 17η Νοεμβρίου δεν είναι μια επέτειος “του μουσείου” για να τη μνημονεύουμε για την ιστορική της αξία. Ούτε για να ζυγίζουμε ποιά πολιτική κατεύθυνση έπαιρνε και ποιός επωφελήθηκε από αυτό. Ούτε για να τιμούμε τους νεκρούς. Είναι για να θυμόμαστε, πέρα από φανατισμούς και πολιτική, να υπερασπιζόμαστε τα κεκτημένα των προηγούμενων αγώνων που τόσο εύκολα βρήκαμε στα πόδια μας: Ψωμί, παιδεία, ελευθερία.
Ειλικρινά δική σας,
Δέλτα Ρο
Επιμέλεια δημοσίευσης Ευμορφία Καλύβα
Δέσποινα Ρεκούδη (Μουσική, Τραγούδι, Υποκριτική) – Βιογραφία