Λίγα λόγια για την Ποίηση – Στάθης Κόγιας
«Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 21 Μαρτίου 2021»
Το ακόλουθο δοκίμιο καθώς και τα ποιήματα είναι αδημοσίευτα έργα του καρδιολόγου Στάθη Κόγια.
Λίγα λόγια για την Ποίηση
Η Ποίηση είναι η γλώσσα της ψυχής, το τραγούδι και το κλάμα της στην
περπατησιά του Κόσμου. Στους στίχους της κλείνει τα γέλια,
τα σκιρτήματα και τ’ αναφυλλητά πού αφήνουν οι άνθρωποι
καθώς έρχονται, διαβαίνουν και φεύγουν από τη ζωή.
Σκορπίζει και χαρίζει την αφανέρωτη, την μυστική αλήθεια του Κόσμου. Τραγουδάει την αιωνιότητα, αντικρίζει τις ματαιότητες, λατρεύει το θαύμα της ζωής, το ανεκτίμητο της ασήμαντης και ανεπανάληπτης προσωπικής ύπαρξης στην απεραντοσύνη του Κόσμου.
Αντικρίζει στις ρίζες του Χρόνου, στους αιώνιους κύκλους και τις ασύλληπτες
διαστάσεις του Σύμπαντος, τον θρίαμβο της ζωής,
στα χρώματα και τ’ αρώματα των λουλουδιών, στα όνειρα
των ταπεινών ανθρώπων.
Φέρνει μήνυμα ελπίδας στη ζωή μέσα από τους στίχους των ποιητών, τραγουδάει τον
έρωτα, την ομορφιά, την μοίρα του ανθρώπου.
Σύννεφο άσπρο η Ποίηση, αλαφρώνει τον νου πάνω στη Γη,
προκαλεί τη λογική του λειτουργία, σβήνει τα όρια του Κόσμου
και του Χρόνου, γιαυτό και είναι η γλώσσα της ψυχής.
Ελεύθερη από τα δεσμά της ύπαρξης και πέρα από τις αισθήσεις, είναι η
μυστική γνώση που φθάνει στην αθανασία.
Μπορεί, κάποτε, οι σοφοί γυρεύοντας το πώς και το γιατί
του Κόσμου, διαβάσουν, σιγά – σιγά, τους κρυμμένους στίχους
που φτιάχτηκε αυτός, μ’ απλότητα, ομορφιά και αρμονία,
με το θάνατο του Τίποτα και του Ποτέ…
Ευλογημένοι όσους αγάπησε…
Τυχεροί όσοι την αγαπούν…
Μια μέρα θα μάθουμε
πως δεν υπάρχει Τέχνη
παρά μόνο Ποίηση…
Φρ. Νίτσε
Ποιητής
Οι Μούσες και οι Χάριτες
τον φίλησαν στο στόμα.
″Ποιητής″
έγραψαν στο βιβλίο της ζωής.
Κάτοχος διαβατηρίου μυστικών ταξειδιών
στους ουρανούς της σκέψης
στους ουρανούς του ονείρου.
Μοναχικός ταξειδιώτης
ημέρα και νύχτα
χωρίς χάρτη – χωρίς πυξίδα
στις γειτονιές των ανθρώπων
στα μονοπάτια της Αιωνιότητας
στα μονοπάτια του Απείρου.
Χρυσοθήρας της Πρώτης Αλήθειας
περ’ από τη γνώση
περ’ από τη ζωή
περ’ από το θάνατο.
Στο Χάος
στη Τύχη
για την Αρχή του Κόσμου
“Για τον ποιητή απέραντα όλα στέκονται
μα δεν υπάρχει χρόνος”
Κωστής Παλαμάς “Οι νύχτες του Φήμιου”
Ποίηση
Τη νύχτα με συντρόφευες
ουρλιαχτά, γρυλίσματα, φωνές των Ερινύων φωνές από άλλους
Κόσμους – άγνωστους και μακρινούς τρόμαζαν τη ψυχή μου.
Στο παραθύρι κρυφάκουγα τα βήματα
των νεκρών του χθες και του αύριο
παραπατούσα – ψαχούλευα – έψαχνα για φως.
Τότε Ποίηση
ερχόσουν με τους Αγίους σου
σαν πανωφόρι τύλιγες σώμα και ψυχή
έψαλλες
στη μοναξιά στους φόβους μου
στίχους πλασμένους
με φως – με μουσική – με αλήθειες – με ελπίδα την
Αγάπη του Κόσμου.
Όλα γαλήνευαν
φωνές – ουρλιαχτά – γρυλίσματα
κι’ εγώ τρέμοντας ψιθύριζα
Θεέ μου
την Ποίηση
παρηγοριά – προσευχή του Κόσμου
μην αφήσεις ποτέ να σταυρωθεί…
Η Αγάπη
Φίλοι κι’ αγαπημένοι
ποιητές
Το γάλα από το στήθος της μάνας μας
δώρο θεϊκό απ’ την Αρχή του Κόσμου
έχτισε το σώμα μας
σκόρπισε σπόρους ιερούς στο μυαλό και την ψυχή και
μια δύναμη βελούδινη κι’ αόρατη.
Κρυμμένη στο φιλί της που γιάτρευε το παιδικό κλάμα στα
χρώματα και τ’ αρώματα
των λουλουδιών της ασβεστωμένης αυλής
στο ζεστό μυρωδάτο ζυμωτό ψωμί
στα καθαρά σιδερωμένα φτωχικά ρούχα
το πρωινό της Κυριακής για πηγαιμό στην εκκλησιά.
Αυτή – την Αγάπη
μη την λησμονούμε.
Πλέκουμε με μαστοριά
λαμπερούς – περίτεχνους – στριφνούς στίχους
προκαλούμε τις αισθήσεις – τα όρια του νου
λαχταρούμε βραβεία κοσμικές τιμές
για τη υπεροψία του Εγώ μας
Λάβαρο
λευκό – κατάλευκο,
η σημαία της ποίησής μας
κι’ εμείς
σκυταλοδρόμοι του δέους της ζωής και του θανάτου.
Στη μάνα μου
που έφυγε νωρίς, πολύ νωρίς
στα μαύρα και δίσεχτα χρόνια χρόνια
του Εμφυλίου πολέμου.
Ένα ποίημα γεννήθηκε
Σ’ ένα τραπεζάκι καφενείου
γεννήθηκε ένα ποίημα.
Άπειροι αιώνες η κυοφορία του
όσο κράτησε ένας καφές
το ταξίδι του μέχρι τη Γη.
Έντυσα
με λόγια απλά και καθαρά
τον θεϊκό λυγμό του
το φίλησα
το άφησα χωρίς υπογραφή
και έφυγα.
‘Εάν δεν μιλήσει στην ψυχή σου
Φίλε μου περαστικέ
μην το πετάξεις και χαθεί για πάντα.
Άφησέ το για τους επόμενους
πού θα πιούν έναν καφέ..
Μπορεί
αυτός που θα το αγαπήσει
να μη γεννήθηκε ακόμη…
Στη μνήμη του αξέχαστου
φίλου και συναδέλφου γιατρού Απ.Κουκούλη.
Αμέτρητες φορές, λέξη-λέξη, στίχο-στίχο,
στοχάστηκε το ποίημα που αγάπησε πολύ…
Παραμιλητό
Μέρα και νύχτα
παραμιλώ
Κανείς στο δρόμο δεν καταλαβαίνει
τα γέλια, τα πειράγματα, τα καθημερινά λόγια
δεν ακούει φωνές για πράγματα παλιά
συμβουλές
θυμούς
κουβέντες με φίλους παιδικούς
για τους έρωτες εκείνους.
Κορίτσια χαμογελαστά, κοιτούν τον δρόμο, κοκκινίζουν τα μάγουλα, χτυπάει
γρήγορα η καρδιά, καθώς περπατούν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ντυμένα την
μπλε ποδιά μ’ άσπρο γιακά, κρατούν τη σχολική τσάντα και λίγο πριν τη στροφή
του δρόμου, το ένα, γυρίζει πίσω, χαμογελά και χάνεται…
Σας περιμένω
παλιές μου ημέρες
αργήσατε γιαυτό παραμιλώ.
να τρέξω να προλάβω εκείνο το κ
ορίτσι στη στροφή του δρόμου
πριν χαθεί για πάντα…
Τότε,
που ο έρωτας ήταν ένα βλέμμα,
ένα χαμόγελο, ένα όνειρο…
Για τους Ποιητές
Μελάνι δάκρυα
στίχοι
τα βήματα της ζωής τους
της ζωής άλλων ανθρώπων.
Σπαθίζουν το χρόνο
τρέχουν πιο γρήγορα απ’ το φως.
Με την ψυχή
αυτά που δεν βάζει νους
η αλήθεια της ομορφιάς
η ομορφιά της αλήθειας
η μοίρα του ανθρώπου.
Σπίθα στην Αιώνια Φωτιά;
Γέννημα του Σκοπού του Κόσμου;
Πετούν τους στίχους στους δρόμους
αγκάθια στα πέλματα των περαστικών. Δραπέτες μοναξιάς
διάττοντες αστέρες
χάνονται στην Νύχτα με λίγους στίχους αγκαλιά.
Στάθης Κόγιας (Καρδιολόγος)
Στάθης Κόγιας – Βιογραφικό Σημείωμα
Γεννήθηκε στην πόλη του Βόλου το 1937, και η παιδική και εφηβική του ηλικία μέχρι το 1956, που τελείωσε στη Λάρισα το Γυμνάσιο, είναι όλη η τραγική και φοβερή περίοδος του Β’ πολέμου και του εμφυλίου. Πολλά παιδιά αυτής της περιόδου έζησαν “από τύχη”, όπως πιστεύει ο ίδιος, έχουν ιδιαίτερη, τραυματική ψυχολογία.
Ο ίδιος, κάτω από απερίγραπτες συνθήκες, τελείωσε την Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Πήρε την ειδικότητα του Παθολόγου και του Καρδιολόγου, άσκησε την Ιατρική σε Νοσοκομεία, Άσυλο Ανιάτων, ΙΚΑ, και ιδιωτικά, επί δεκαετίες. Λατρεύει την αρχαία ελληνική Σκέψη και Τέχνη, την Φιλοσοφία, τις Θετικές Επιστήμες, την Βιολογία και Ψυχολογία.
Εκφράζει με την Ποίηση το μυστήριο και το θαύμα της Ζωής, την ανθρώπινη μοίρα και συνείδηση, στον άπειρο Χώρο και Χρόνο του Σύμπαντος…