«Πύλη»
Όλα μου είναι από παντού.
Μια πέτρα ρέουσα που δείχνει πάντα πέτρα,
δεντρού φλοιός που η στέρφα γη τον ρούφηξε
και μακριάθε το ποτάμι τον καλάει.
Απ΄ τ΄ άστρα ίσως είμαι λίγη αστρόσκονη,
πιθήκου γιος ή Θεού ωραίο γρασίδι.
Αποζυμώσει μ΄ έχουν αρχαία κύτταρα
και ο πατέρας μου ποιο σπέρμα του είμαι αποράει.
Απ΄τα βαθιά της η μάνα μου μ΄ απόβγαλε,
στο έσω μου διάστημα εισέβαλε μια πύλη,
του Μουνκ η κραυγή και μέσα πάταγος,
προφητικός ώριος λόγος μού ΄ψαυσε τα χείλη.
Όλα μου είναι από παντού.
Πόνος λαλών τον μέσα πόνο του,
μαρμαρυγή που στάζει και μαρμαίρει,
του Ασελάϊν κύκνος απειλούμενος,
που προστατεύει το αβγό του από τον σκύλο.
Αλληγόρία είμαι και υπονοούμενο,
άγριος άγιος, θάλασσα λαγγεμένη,
μία παρόρμηση που σπρώχνει με ασυναίσθητα
κι ίσως δεν είμαι εγώ και άλλος ίσως είμαι…
Αντώνης Σαμιωτάκης (Ποιητής, Κριτικός Λογοτεχνίας) – Βιογραφία