«Ον και Είναι»
Σαν το σπερματοζωάριο, και το ον, ενώ έχει όλα τα συστατικά, το θαύμα και τα μυστήρια της ύπαρξης, όμως αν δεν εισέλθει στην κοιλάδα των εκπλήξεων, των δονήσεων και των προσλήψεων, θα παραμείνει ένα ον χωρίς είναι, ένα ον ίδιο πλαγκτόν στο βυθό μιας λήθαργης θάλασσας.
Αν δεν υπάρξει η παλίρροια του ζωοποιού φωτός, θα ’χουμε και πάλι ένα ον χωρίς είναι.
Μα και επί σκηνής θεάτρου να εμφανιστεί το ον, όπου οι οξυγονοκολλήσεις θ’αρχίσουν το έργο τους, και μορφολογικά θα τείνει προς το ενανθρώπινο, εντούτοις, αν δεν υπάρξει η παλίρροια του ζωοποιού φωτός, θα ’χουμε και πάλι ένα ον χωρίς είναι.
Δηλαδή και η μετάστασή του, από υποθυλάκιον σε γενέσιον ήμαρ, δεν διασφαλίζει στο ον την ευδοκία τού είναι.
Το ενεό φως δεν αυτοφύεται. Είναι συλλέξιμο. Κι αυτή η πρόσληψη δεν μπορεί να είναι λανθάνουσα, εμβρυακή, αλλά στο διηνεκές επίμονη και ερωτικά αναζητητική.
Το ενεό φως δεν αυτοφύεται, είναι συλλέξιμο.
Το ον, λοιπόν, έχει χρεία της απαιτητικής διαδικασίας του γίγνεσθαι, για να εισέλθει στο σώμα τού είναι. Έτσι θα πραγματώσει, όχι τη μορφολογική του υπόσταση, αλλά την υποστασιακή του μορφή.
Το ον πρέπει να διεισδύσει στο φως, κι όχι το αντίστροφο, για ν’ ανατείλει μέσα του το σύμπαν τού είναι.
Ο άνθρωπος, να γεννήσει μέσα του τον άνθρωπο.
Αντώνης Σαμιωτάκης
“Άνθρωπον χαρείεν ες ότ’ άνθρωπος είη.”
Μένανδρος
A BEING AND THE CONDITION OF BEING
As much as a being,like a sperm, possesses all the necessary ingredients, the wonder and the mysteries of existence, if it doesn’t enter the valley of surprises, vibrations and the ability to access and collect various concepts, it will remain an entity without a substance,a mere item resembling plankton at the bottom of a dormant sea.
But even if it were placed upon a theater stage, where through welding, make-up and director’s instructions it can be heavily sculptured, moulded and morphologically shaped into something of a humane resemblance, it will still remain a being without existence and reality, unless exposed to the tides of the life-giving Light.
Even the actual metastasis, from the embryonic stage into birth-giving daylight, can not assure for the being the thriving gift of life.
This endlessly moving light is not self-sprung nor self-created, but rather collectible through time. And this collection process can not be latent nor of embryonic nature, but rather an endlessly persistent erotic quest.
Being, then, is in need of the demanding process of becoming, in its effort to enter a stage of existence. Thus, it can realize not its morphological existence, but its existential formation.
Therefore, it is the entity that must penetrate the light, and not vice versa, to experience the dawning of universal creation within it.
It is man who ought to give birth to Man inside them.
Antonis Samiotakis
Αντώνης Σαμιωτάκης (Ποιητής, Κριτικός Λογοτεχνίας) – Βιογραφία